
Eindelijk echt samen als gezin
Niemand meer verspreid
In de eerste dage na de bevalling werd ons meteen verteld dat Jesse waarschijnlijk in het ziekenhuis zou moeten blijven tot zijn uitgerekende datum. Dat zouden dus 5 weken zijn! Dit vond ik erg lang en geloofde ik eigenlijk niet zo in, of ik wou het gewoon niet inzien. Mijn vriend zorgde dat ik pas op de plaats deed en er wel rekening mee ging houden.
Vanaf dag 1 scoorde Jesse zo goed op alle testen, hij ging echt met stappen vooruit. Ondanks wat opstart problemen met de voeding (zowel bij hem als mijn productie) en het virus van zijn infuus. Toen ik eenmaal thuis was hadden wij altijd nog 'contact' met Jesse dmv de webcam bij zijn bedje. Op een dag zei mijn vriend tegen mij; kijk eens naar de webcam. Daar lag hij dan, onze kleine, sterke, lieve man, in een wiegje! Na een week in de couveuse, begon hij na een paar dagen te zweten uit zijn warmte bedje. Normaal gesproken maken de verpleegsters er een heel moment van. Het overzetten van warmte bedje naar wiegje maar Jesse had het gewoon te warm dat ze niet anders konden. Aangezien wij ook niet bij het moment waren dat hij van couveuse naar warmte bedje waren vond ik het niet zo erg. Tuurlijk had ik er graag bij willen zijn maar het was een goed teken dat naar een andere bedje mocht. De keer dat ik weer bij hem was mocht ik hem wel verrijden van afdeling, naar de kamer waar het minder warm was. Dit was ook heel mooi/ fijn om te kunnen doen.
In mijn hoofd wist ik ook dat een wiegje het teken was dat hij snel mee naar huis mocht. Elke keer dacht ik al; wij gaan die 5 weken niet redden. En ineens was het; ja wij gaan jullie leren om sondevoeding te geven en als dat goed gaat mag Jesse mee naar huis. De dag die zij zeiden was over 4-5 dagen! Mijn geluk kon niet op.
Na 16 dagen in het ziekenhuis te hebben gelegen mocht onze sterke man mee naar huis! De verpleging vroeg 'willen jullie hem nog de fles geven of doen jullie dat thuis?'. Dacht ik meteen; inpakken en weg wezen! Bij de ingang van de NEO hing een groot bord met alle namen van de kindjes en de verzorgende verpleegster van die dag. Daarbij stond ook waarnaar je zou komen op welke kamer de moeder lag, of een huisje voor thuis. Helemaal ingepakt en al, klaar om naar huis te gaan werd er gevraagd; 'wil je zelf het bord uitvegen'. Dat was mijn meest snelste en overtuigende JAAA!! ooit. Wat was het fijn om zijn naam van het bord te wissen, maar ook beladen. Het enige ontslag wat je ooit in je leven wil krijgen; die uit een ziekenhuis! Oke, oke alleen als patiënt dan.
En daar zit je dan ineens, thuis, met je eigen kindje als gezin, zonder verpleegsters! Vanaf dat moment had mijn vriend ook 2 weken vrij. Nu voelde het pas echt voor mij; 24/7 de verzorging, flesjes, luiers, krampjes, huiltjes en gebroken nachten. Alsof de kraamweek ging beginnen, alleen had ik geen kraamverzorgster.