Eerste maanden: huilbaby, verborgen reflux, darmkrampen en postnatale depressie

Het echte gezinsleven kon beginnen. De kraamverzorgsters waren vertrokken en rond de twee weken na de keizersnede merkte ik een grote positieve verbetering qua last en mobiliteit . Bovendien was ze prachtig.. zo verfijnd en lief 💕. De kraamverzorgsters hadden wel opgemerkt dat ze last had van darmkrampjes door het flink aanspannen en inkrimpen van het lichaampje gevolgd door gehuil en geschop. Haar vuistjes waren ook altijd gebald. Ze werd ook vaak genoeg grappend kleine boxer genoemd 🥊. Uiteraard kreeg ik veel tips die ik allemaal braaf heb toegepast. Zachtjes het buikje masseren, beentjes opgetrokken houden, fietsen met de beentjes, de Dr. Brown fles, Infacol, goed laten boeren en ga zo maar door. Helaas leek niets te helpen en haar gehuil werd (inmiddels gekrijs te noemen) steeds heftiger. In overleg met het CB zijn we toen overgestapt op Omneo voeding 🍼. Hier moest ze wel eerst aan wennen maar leek na twee weken een gunstig effect te hebben. Het was duidelijk zichtbaar aan haar lijfje dat ze minder verkrampte van de pijn. Ook de obstipatie waar ze last van had gehad verminderde aanzienlijk!

Maar.. ze bleef de hele dag, van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat.. krijsen. Ik huilde minimaal één keer per dag flink mee, maar was ook in soort robotische stand 🤖 waarbij ik de hele dag met haar in mijn armen grof wiegend en schommelend door de woonkamer liep. Wilde ik haar neerleggen of zelfs even met haar zitten op de bank, ging het volume nog wat extra omhoog. Ik stond er inmiddels alleen voor en had dus weinig tijd om mezelf te verzorgen. Ik was blij als ik één keer per dag naar het toilet heen en weer kon rennen (mét krijsende baby in de box) en als ik twee crackers naar binnen kon proppen. Een voordeel was dan weer wel dat ik binnen no time alle zwangerschapskilo's kwijt was 👀.

Gelukkig was ik echter niet. Ik voelde me verschrikkelijk. Had ik eindelijk een mooi kindje op de wereld gezet, had ze alleen maar pijn en verdriet. En ik als mama kon niks voor haar doen. Het voelde alsof ik gigantisch faalde en voelde me vreselijk schuldig 😢. Zij had hier niet voor gekozen. Een baby hoort niet zoveel te lijden, zeker niet omdat ik haar per se wilde. Ik voelde me van geen enkel toegevoegde waarde, begon en eindigde de dag huilend en zag met buikpijn op tegen de volgende dag. Door de situatie kreeg ik ook geen enkele kans een band met haar op te bouwen. Het was enkel troosten en zorgen. Ook zorgen dat ik niet compleet doordraaide trouwens. Het geluid van een krijsende baby, dag in dag uit, is zo intens dat ik vaak momenten had dat ik dacht dat ik gek werd. Dat ik dacht 'hou je kop!' en dat ik soms kussens over mijn oren hield om even een minuutje stilte in mijn hoofd te hebben. Liever dat dan het kussen over haar....

Het was moeilijk contact te onderhouden met mijn omgeving en elke keer als ik iets losliet over het gehuil leek het niet echt aan te komen. Dan kreeg ik reacties als 'lastig he, die eerste periode', en 'ja baby's huilen, is soms zeker niet makkelijk!'. Niemand leek echt te bevatten wat de situatie was. Waarschijnlijk was ik zelf niet duidelijk genoeg. Ik was doodmoe en trad niet in detail. Geen zin om alles uit te leggen. Ook begon ik aan mezelf te twijfelen. 'Hoorde dit er niet gewoon bij? Gaat niet iedereen gewoon door deze eerste moeilijke fase? Elke baby huilt toch? Ben ik niet gewoon een slechte mama 😟?'

Pas toen ik twee keer achter elkaar een afspraak had waarbij ik echt iemand moest inschakelen voor oppas veranderde dat. De eerste keer was bij mijn moeder. Ze had grote ogen toen ik de kleine ophaalde en zei 'maar dit is niet goed, dit is écht niet goed'. Vlak daarop was bij mijn schoonmoeder die er zelf van had moeten huilen en pas toen besefte wat ik al die tijd bedoelde met 'ze huilt zoveel'.

Ik was bijna drie maanden verder, fysiek en mentaal helemaal op en moest bijna weer aan het werk. De gedachte daaraan zorgde ervoor dat ik helemaal in paniek raakte. Hoe ging ik dat in hemelsnaam doen? Ik kon niet meer. Bovendien wilde ik ook helemaal niet. Hoe ging het mij gelukkig maken om ook nog erbij te werken? Ik had niks meer te geven.

Omdat het CB zich ook zorgen maakte om de kleine had ik een dubbel consult bij de huisarts ingepland. Voor haar en voor mezelf. Voor mezelf op eigen initiatief, goed he 😉. Wat leek het ineens simpel allemaal 💡! Hij bestudeerde haar, stelde wat aanvullende vragen en concludeerde al snel dat ze last had van verborgen reflux. Ineens zag ik het zelf ook. Het smakken, kauwen alsof ze een kauwgompje had, veel slikken, extreem lang rechtop moeten houden na voeding omdat anders alles er weer uit kwam, niet plat willen liggen.. Wat heb ik het mezelf nog lang kwalijk genomen dat ik het zelf niet zag, stiekem nog steeds wel een beetje 🙈. Ze kreeg Ranitidine voorgeschreven. Na een week merkte ik verbetering en na twee weken had ik een compleet andere baby.. hoe was het mogelijk! Toen de huisarts vroeg hoe het met mij ging stortte ik volledig in. Alles van drie maanden kwam eruit. Ik gaf ook eerlijk toe dat het zo niet langer ging en ik eigenlijk zo ook niet meer wilde. Hij diagnostiseerde een postnatale depressie ☁.

Dit laatste heb ik nooit aan mijn omgeving verteld, stom eigenlijk, want ook nu ging ik gewoon weer door en aan het werk. Ik had een doorverwijzing gekregen voor de psycholoog, maar die was niet goed doorgekomen waardoor ik nooit meer wat hoorde 🙄. Inmiddels was mijn muur alweer opgetrokken en kon ik het niet opbrengen nogmaals te gaan. Maandenlang heb ik nog last gehad van verdriet en een schuldgevoel. Ook de band met mijn dochter verbeterde pas na ruim een half jaar. Dit had waarschijnlijk met hulp sneller kunnen gaan, door het goed te verwerken.

DUS, kort samengevat (ik neem me elke keer voor om het kort en bondig te houden, weer mislukt🤣):

1. Neem de signalen van je baby ALTIJD serieus.

2. Neem je eigen gevoel en intuïtie ALTIJD serieus.

3. Schakel je omgeving in en probeer het niet ALLEEN op te lossen.

4. Het is NIET jouw schuld en je hoeft je NIET te schamen.

Zo, dat dus! 💛

Liefs,

https://www.instagram.com/charlys.blogboek/