Een wereld van verschil

Mijn vorige blog dateert van maanden geleden. 

In die en voorgaande blogs schreef ik het verdriet en de pijn van mijn post partum depressie van mij af. Om mijzelf beter te voelen, maar ook om het taboe te doorbreken. Als er maar één nieuwe moeder zich gehoord zou voelen, was mijn doel bereikt: je bent niet de enige. 

Ondanks alles, bleef de wens voor een tweede kindje in mijn hoofd bestaan. Vriendlief stond echter niet te springen. Hij heeft natuurlijk zijn vriendin zien afglijden tot zelfmoordgedachten aan toe. Ook voor hem is dit ontzettend heftig geweest.

Naarmate de jaren verstreken kwamen ook de vragen zoals "wanneer komt de tweede?" Mensen beseffen niet wat een pijn dit doet, enerzijds omdat ik heel bang was dat ik weer een depressie zou krijgen en anderzijds omdat we zelf nog niet eens wisten waar we stonden. 

Zo leerde ik uiteindelijk over de term secundaire kinderloosheid. Oftewel, het gemis van een tweede kindje. Tot tranen aan toe miste ik dit tweede wezentje, ik gunde het ons gezin zo erg, maar was zo bang om weer af te glijden.

Daarnaast voelde ik mijzelf zo'n zeurkous, ik had toch al een volmaakt kindje? Wat liep ik nou te janken? Er zijn zoveel stellen wie een eerste kindje niet eens gegund is... Dat er een term was voor mijn verdriet (de secundaire kinderloosheid) stelde mij gerust, ik was niet de enige! Net zoals mij dit bij mijn depressie hielp, hielp het mij ook nu weer te relativeren. 

Fast forward naar nu. We hebben het gedurfd: een tweede kindje. Na een kleine drie jaar en vele sessies met psychologen en coaches gingen we er voor: ons gezin compleet maken, voor ons was onze oudste al een prachtig cadeautje, maar we voelden (uiteindelijk) ook heel sterk dat een tweede kindje ons gezin compleet zou maken.

Gelukkig waren we weer gezegend met een snelle zwangerschap. Dolblij waren we en de oudste ontpopte zich vanaf dag 1 (bij de 12 weken echo) tot trotse grote broer. 

Maar een zwangerschap na een post partum depressie heeft ook als keerzijde dat ik continu in angst voor de toekomst leefde. "Wat als het me weer gebeurd?", "Blijft mijn vriend wel bij me?", "Kan ik dit wel aan?". 

Dit was dan ook de reden dat ik met 14 weken al op advies van de bedrijfsarts halve dagen ging werken, ik was mentaal helemaal op. Alle rode vlaggen waren aanwezig. Mijn leidinggevende was ook enorm begripvol en gaf mij alle ruimte om werk met zwangerschap te combineren.

Gelukkig had ik nu een netwerk van hulpverleners om mij heen. De drempel was daardoor een stuk lager om om hulp te vragen. In ons lokale ziekenhuis is een POP poli, daar werken psychologen en psychiaters samen om zwangeren die het mentaal zwaar hebben te ondersteunen. 

Het duurde echter wel lang voordat ik daar terecht kon, daarom heb ik eerst een paar gesprekken bij de praktijkondersteuner bij de huisarts gehad, zij kende mij al vanuit mijn eerdere depressie. Pas toen na een paar maanden de POP poli beschikbaar was ben ik daar in behandeling gegaan. 

Met behulp van adviezen heb ik een signaleringsplan gemaakt voor tijdens de zwangerschap, de kraamweek en de periode daarna. Voor mij is het allerbelangrijkste slaap! Als ik niet goed slaap wordt ik chagrijnig en snauwerig.

Door de ruimte die mijn werkgever mij gaf, de rust die ik nam en de hulp van familie heb ik mijn zwangerschap goed doorstaan. Momenteel heb ik een tweede prachtzoon van net twee weken oud op mijn schoot liggen, waar ik oprecht van kan genieten. Al direct na zijn geboorte voelde het anders, hij voelde als een deel van mij. Daar waarbij de liefde voor mijn oudste moest groeien (en nu staat als een huis) was het bij nummer twee direct aanwezig. 

Natuurlijk is het aanpoten en voelt het nog wel eens heel zwaar, maar de scherpe randjes zijn er vanaf. Zolang ik dat kan aanhouden voelt het ook een stuk lichter en ben ik de donkere wolken en mijn hormonen de baas. 

Over mijn bevalling, kraamweek, het wennen van een peuteren borstvoedingsperikelen kan ik ook hele verhalen schrijven, misschien doe ik dat ook nog wel.