Een rotdag in het ziekenhuis.

Dit is het vervolg op mijn vorige blog. Ik eindig die blog met de volgende zinnen:
We krijgen te horen dat het personeel vandaag onder bezet staat. Er wordt gezegd dat er zo iemand aan komt om ons te helpen (wij durfden Dex op dit moment nog niet zelf in- en uit de couveuse te halen en we konden ook nog geen sondevoeding geven).
Onze vaste verpleegster die ochtend wordt tot 2 keer toe bij ons weg geroepen als ze er net is.
We weten niet zo goed wat we moeten doen en ik plas inmiddels bijna in mijn broek…
Het is echt al laat en Dex moet nu echt zijn voeding krijgen en een schone luier.

Ik vind het lastig om steeds op de bel te drukken, want voor mijn gevoel is dat voor ‘nood’ gevallen. Maar na een tijdje wachten drukken we toch nog maar een keer. Er komt een onbekend iemand vertellen dat er een spoedje is en de verpleegkundigen van onze afdeling daarmee bezig zijn.
Uiteindelijk komt er gelukkig een mevrouw van een andere afdeling om Dex zijn voeding te geven. maar op de helft van de voeding wordt ook zij wéér weggeroepen. De spuit met voeding wordt op bed gelegd en weer liggen we te wachten. Ik heb nog steeds niet geplast en ook Dex zijn luier moet al lang gedaan worden. Inmiddels ben ik mega gestrest en gefrustreerd. Ik kan wel janken.
Uiteindelijk, na het spoedje (lees 1,5 uur later), is het verzorgmoment afgemaakt en excuses aangeboden door de verpleegkundige (zij kan er ook niks aan doen natuurlijk). Ook kon ik eindelijk plassen.

Nadat de bloeduitslagen binnen zijn blijkt dat Dex inderdaad onder de blauwe lamp moet. De couveuse wordt klaargemaakt met de biliblanket en de blauwe lamp. Hij moet een oogmaskertje op om zijn ogen te beschermen tegen het blauwe licht. Terwijl hij vandaag net een beetje rond begon te kijken, zo zielig! Hij is mega onrustig die middag in de couveuse, mede door mijn stress van ‘s ochtends denk ik. Zijn zuurstof moet omhoog gezet worden naar 100% en hij krijgt steeds vaker brady’s…
De blauwe lamp en de biliblanket zorgen voor extra warmte in de couveuse, dus als hij hieronder ligt moet de temperatuur van de couveuse iets naar beneden bijgesteld worden (blijkt later). Dit had de verpleging helaas niet gedaan en ze hadden ook nog een dekentje over hem heen gelegd. Wij hadden zelf geen idee en je gaat ervan uit dat de verpleging weet wat ze doen toch? Maar hierdoor had hij het hartstikke warm en was zijn temperatuur gestegen naar 38 graden. Wat een klote zooi! (niets ten nadele van de verpleging verder hoor, want we zijn enorm dankbaar voor alle goede zorg die Dex heeft gekregen. Dit was gewoon even een kut dag).

De verpleegkundige kijkt steeds naar zijn handje en knijpt een paar keer in zijn duim. Ik vraag wat er is. Ze denkt dat zijn infuus niet meer goed zit. Het infuus moet opnieuw geprikt worden.
Zo lastig om je baby zo hulpeloos te zien. De hele dag mensen die aan hem zitten en steeds prikjes. Wat kan hij huilen dan, hartverscheurend.
Omdat hij al zo onrustig is door de lamp en zijn temperatuur zo hoog is, raak ik door dit nieuws helemaal van slag. Er komen 2 verzorgsters om het infuus prikken. Ze overleggen op de kamer waar ze dat het beste kunnen gaan doen. Hier in de couveuse of op de priktafel ergens in de gang (dan moet alle apparatuur los).

Dex is al zo onrustig dus ik wilde liever niet dat ze alle apparatuur los gingen halen en in de gang gingen prikken. Zelf leek het hen ook een beter idee om het hier in de couveuse te doen.
De eerste verzorgster probeert het infuus te prikken. Het lukt niet. Dex huilt hard en zijn hartslag gaat inmiddels door het plafond. Ik kan er niet naar kijken en ik kan dit er helemaal niet bij hebben. De andere verpleegster neemt het na een tijdje over. Ik lig inmiddels te huilen in bed. Godzijdank lukt het haar uiteindelijk wel en zit het infuus weer goed.

Nadat het infuus geprikt is neemt Dex zijn onrust eigenlijk alleen maar toe. Hij lijkt niks meer fijn te vinden en het zwaar te hebben.
Tijdens de avonddienst hebben we heel vaak op de bel gedrukt omdat we twijfelen of het wel goed met hem gaat. Hij gedraagt zich zo anders dan de andere dagen en zijn hartslag is mega hoog elke keer.

Uiteindelijk hebben we ’s avonds gelukkig nog wel een prettig gesprek gehad met de verpleegsters. Onze frustratie uitgesproken en een fijn gesprek gehad hierover. Ik voel me best wel bezwaard om aan te geven wat ons dwars zit, maar zij benadrukken een aantal keer hoe belangrijk het is dat wij juist aangeven hoe we ons voelen etc. Dit lucht enorm op.
We zijn die middag veel te afwachtend geweest. Vanaf nu nemen we ons voor om altijd op de bel te drukken als we twijfelen over iets of een vraag hebben, daar is die bel ten slotte voor.

Ik heb het heel moeilijk als Rodney die avond naar huis gaat. Het was een pittige dag en we maken ons veel zorgen om Dex. Elke avond alleen achter blijven in het ziekenhuis is zwaar. Ik kan weer niet slapen.
's Nachts voel ik me onzeker en loop ik maar te malen en te malen. Ik heb een baby gekregen maar ik kan er niet eens zelf voor zorgen. Ik kan hem niet zelf vastpakken en moet op een bel drukken als zijn luier gedaan moet worden. Zo had ik me mijn eerste kraamtijd absoluut niet voorgesteld…
De rest van de nacht is onrustig. Ik wil alleen maar naar de monitor blijven kijken om te checken hoe het met Dex gaat. Daarnaast is de blauwe lamp op de couveuse zo fel dat het de hele kamer verlicht. Ik zit er aardig doorheen en slijt de nacht met het googlen naar van alles over bilirubine, borstvoeding en alle prematuur termen die ik me maar kan bedenken.

Wordt vervolgd.

 

Kun je ook lezen: Zwanger, miskraam of toch een kloppend hartje?