Een nieuwe opname, maar die loopt anders dan we hadden verwacht.

In mijn vorige blog schreef ik dat Jonah eindelijk koortsvrij was en dat de maandag de kinderarts zou bellen.

14 februari. De dag dat de kinderarts opnieuw belde. Hij vroeg hoe het was.. Niet zo goed helaas. De kinderarts verteld dat Jonah weer erg ziek is geweest van de corona, en dat het slapen nog een keer verergerd is. Hij benoemde direct de opname, en ging gelijk bellen naar de afdeling of er plek was. Binnen 5 minuten werd ik al teruggebeld. Morgen om half 2 in de middag kan Jonah opnieuw opgenomen worden. Hoe moeilijk ik het ook vond, maar laten we het direct maar doen dan.

15 februari om half 2 waren we in het ziekenhuis. De verpleegkundige kwam binnen, stelde zich netjes voor. Ze vroeg of ik het goed vond dat er bij Jonah direct wordt bloedgeprikt, omdat dit de vorige keren niet was gelukt. Dit vond ik prima, want dan was dat ook maar klaar. Samen met 5 dames (kinderarts, kinderarts in opleiding, 2 verpleegkundige en een pedagogisch medewerker) gingen we naar de behandelkamer op de afdeling. 

We hadden afgesproken dat een verpleegkundige Jonah zou vasthouden en ik in zijn zich zou blijven. De eerste poging ging in Jonah zijn linker voet. Maar helaas kwam er niks uit. Nieuwe poging.. maar dan in zijn rechter voet. Maar je raad het al.. ook niet gelukt. Afgesproken om nog 1 poging te doen, maar dan in zijn rechter ellenboog. Hier was wel wat gelukt. In ieder geval om de bloedgassen te controleren. We hoopten dat er genoeg bloed was, maar eigenlijk wisten we het antwoord al. Want een uur later kwam de verpleegkundige terug, dat het lab niet genoeg bloed heeft. Samen afgesproken om het morgen ochtend door het lab opnieuw te laten proberen. 

Einde van de middag kwam de kinderarts terug met al wat uitslagen. Deze uitslagen konden beoordeeld worden met het beetje bloed wat ze hebben kunnen opvangen. De witte bloedlichaampjes in Jonah zijn lichaam waren wat te hoog, maar dit kon door de Corona virus komen, en de infectie die Jonah er bovenop had. Dit stelde ons gerust. Tegen half 6 in de avond ben ik richting huis gegaan. Wat voelt het vreselijk om je kind achter te laten. Het gevoel dat je hem in de steek laat, maar ook weet dat het nodig is. En hij in goede handen is. In de avond om half 10 belde ik nog even naar de afdeling, hoe het met Jonah was gegaan, en of hij lekker in slaap was gevallen. Ze hadden Jonah om kwart voor 7 naar bed gebracht, hij was ontzettend moe. Uiteindelijk is Jonah om half 9 in slaap gevallen.

De volgende ochtend, was ik om 9 uur op de afdeling. Jonah had het klokje rond geslapen. Hier wel, thuis niet. Hoe kan dat toch? Ook was het bloedprikken eindelijk gelukt. Wat een opluchting. Dat kon ik ook weer loslaten.. nu wachten op de uitslagen. Deze kunnen 2 a 3 dagen duren, en de gluten intolerantie zelfs een week. Jonah speelde lekker in de speelkamer (oja de kinderwagen is echt een hit) en ondertussen had ik een gesprek met de diëtiste. We hadden besloten om Jonah vezelrijke voeding te gaan geven in de fles. Deze voeding heeft 4 keer zoveel kcal als normale voeding. Dit om te kijken, of Jonah kan groeien. De eerste fles ging er zo in. Jonah klokte zo 180 ml achterover. Iedereen was hier flink verbaasd over, dit spul is namelijk best vies. Maar helaas was dit van korte duur. Jonah laat ineens al het eten staan. Warm eten maar 3 happen, en hij is er klaar mee. Fruit een paar hapjes, en hij hoeft niet meer. Maar vooral de flessen. Hij weigert te drinken.

We geven Jonah nog even de tijd. Misschien gaat hij straks wel drinken. Maar 12 uur later, en Jonah heeft nog niks gegeten en gedronken. Dus komt het woord te sprake, wat je je kind eigenlijk niet wilt aan doen. Een sonde met sondevoeding.. Hier schrijf ik verder over in mijn volgende blog.