Een mooie thuisbevalling

Vorig jaar rond deze tijd lag ik op mijn kraambed, vers bevallen van mijn derde kindje. De thuisbevalling is voorspoedig en snel gegaan en daardoor had ik heel erg behoefte om het verhaal op te schrijven. Bij deze mijn verhaal over een hele goede thuisbevalling...

Zondagochtend, een gewone zondagochtend. Ik sta op, op zich een prima nacht gehad. We kunnen lekker rustig aan doen, manlief mag heerlijk weer muziek maken. De kids gaan lekker mee en ik kan heerlijk thuis alleen aanrommelen, rusten, en boeken lezen. Daar heb ik echt zin in. Even lekker douchen, lekker fris de dag beginnen. De (dan nog) jongste lekker met me mee in de douche. Daarna naar het ontbijt rond half 11. Tijdens het ontbijt voel ik mijn buik samenspannen, een beetje pijnlijk, maar niets anders dan wat er in de afgelopen twee weken al is geweest. Daarom schenk ik er niet al teveel aandacht aan en ga ik door waar ik mee bezig ben. Er liggen weer overal broodkruimels en zooi, dus na het ontbijt eens even de woonkamer opruimen en de stofzuiger er door, manlief is inmiddels alweer terug met de hond. Tijdens het stofzuigen blijft mijn buik samenspannen en ik zeg tegen manlief: zorg maar dat je je telefoon bij de hand houdt, ik weet het nog zo net niet, ik vertrouw het niet. Moet ik thuisblijven schat? Nee lief, ga maar lekker muziek maken, je hebt er zo naar uitgekeken. 

Ik ben net klaar als schoonouders binnenstappen rond half 12 voor koffie en om de kids mee te nemen. Terwijl we zitten te kletsen, blijft mijn buik samenspannen, maar goed te doen. Het lijkt niet op weeën en ook weer wel, maar als dit het is dan zal het wel weer loos alarm zijn. Ook goed, hebben we al vaak gehad de afgelopen weken. Gevraagd wordt hoe lang het nog gaat duren en ik zeg dat ik het niet weet, een oprecht antwoord. Ik hoop snel, maar mijn focus staat op donderdag. We zien dan wel of we gaan strippen of niet, ik zet die datum maar in mijn hoofd. Scheelt gelijk weer een hoop frustratie voor de dagen die nog gaan komen. 

Iedereen is weg en ik besluit even nog wat te rommelen, dan gaat de bel, de buurman. Heel gesprek, ondertussen blijven de krampen komen. Na een kwartier ofzo denk ik ja jongen mooi geweest, ik wil echt heel graag op de bank rusten nu. Nog even naar de wc, en op de wc voel ik aan alles dat dit toch wel echt gaat zijn. Het lijkt op wat ik bij mijn dochter had. Ik kom gauw van de wc af en er spookt van alles door mijn hoofd. Zal ik de verloskundige wel of niet bellen? Ik raak een beetje in paniek als ik bedenk dat ik alleen ben, en besluit dat ik wil dat ze toch komen kijken. Om 12.45u bel ik haar op, dan maar loos alarm als het toch nog niks blijkt te zijn. De verloskundige hoort dat het echt is en besluit na mijn verhaal naar me toe te komen, in ieder geval voor een check. In de tussentijd app ik manlief, kom astjeblieft. Van pure emoties rollen de tranen ondertussen over mijn wangen. Zou ze dan toch echt vandaag gaan komen? 

De verloskundige en manlief zijn bijna gelijk bij mij.  Eerst loop ik met de verloskundige naar boven om te checken hoe de boel ervoor staat, 3 cm. Ze zegt wel dat ze vind dat het echt lijkt en het geen voorweeen meer zijn. Ze volgen elkaar goed op, met een regelmaat om de 5 minuten. Ik kan ze nog goed wegpuffen langs het bed. Als er een wee komt hang ik over het bed heen en niks kan me schelen, ik zit precies in mijn eigen wereld. Tussendoor ben ik nog vrij goed aanspreekbaar. Ik vraag wel een paar keer of ze de ontsluiting wil checken. Ik spreek ook uit dat het snel gaat, en dat ik hoop dat het niet té snel gaat. Ze breekt nog niet mijn vliezen, deels ook omdat ik dat niet wil, ik ben bang dat deze uk veel te snel wil en de verhalen over weeenstormen in mijn achterhoofd is dat niet wat ik wil. 

Ondertussen loopt de kraamhulp rond 14.15u naar binnen. Ik kijk op wie het is en in een flits realiseer ik me dat het dezelfde kraamhulp is als bij de oudste. Op een gegeven moment (14.45u) is er 5 cm, wauw, dat gaat lekker. Ik krijg complimenten dat het wegpuffen echt goed gaat. Ik doe mijn ding en maak me niet zo druk over wat anderen vinden. Het is lekker dat ze met zijn drieen zitten te kletsen tussendoor, ik vind het wel prima. En als ik even in een wee zit dan lukt het me ook om het gesprek af te sluiten. Manlief probeert af en toe grappig te zijn, maar tijdens een wee mag dat niet van mij. Ik ben heel mijn besef van tijd kwijt en vooral bezig met de baby in mijn buik. Ze vragen nog of ze naar beneden moeten en me alleen moeten laten, maar dat wil ik ook niet. De bubbel die we boven in de slaapkamer hebben gecreeerd vind ik heel erg fijn. We leggen een matje onder me neer voor de vliezen, maar dat idee is toch wel gek.

Rond 15.45u worden mijn vliezen gebroken op bed, ik zit dan rond 6/7 cm. Bah dat is echt nog een stuk wat ik moet, voelt als een tegenvaller. Op bed liggen vind ik niet zoveel aan en de weeen worden heel snel veel intenser. Mijn handen tintelen en ik voel me wat duizelig worden. Ik probeer goed naar de instructies te luisteren en goed te blijven ademen, maar het valt niet altijd mee. Ik voel de druk toenemen. Het gaat nu echt rap, en het enige wat ik blijf herhalen tegen mezelf en de anderen is: niet in paniek raken, je kunt dit, je hebt het eerder gedaan. Maar het wordt steeds moeilijker goed wegpuffen. Al snel voel ik dat ik moet gaan persen. Mandy geeft aan dat ik anders even op handen en voeten moet gaan zitten, dat voelt al beter. Ik probeer of ik al wat kan persen maar tegelijkertijd voelt het ook zo raar om zo te zitten. Deze houding hou ik niet zo heel lang vol. 

En dan is het tijd om te persen. Het liefst doe ik dat op mijn rug, en de kraamzorg en manlief helpen me daarbij. De verloskundige helpt met haar hand door aan te geven waar ik kracht moet zetten. Ik weet echt niet waar ik moet beginnen. Het doet best weer pijn en ik raak een beetje in paniek van deze pijn. Achteraf blijkt dat ze zich op dat moment nog wat aan het draaien is, dat maakte het voor mij juist moeilijker. Na 1x persen voel ik dat er iets gebeurd, maar nog geen hoofdje te zien. 2e ronde; nog een keer: het lijkt alsof ze er al uit is, maar ook weer niet. Weer een flinke ademteug, persen, en dan volgt een niet zo'n fijn gevoel. Ik wil liever nu een knip maar de verloskundige houdt me even tegen. Ik neem een flinke ademteug en ga weer persen. 

En ineens lukt het: ik voel de verlichting, het hoofdje is er door. Nog een beetje doorpersen en ook de schoudertjes zijn er doorheen. Ik moet mijn ogen openen van de verloskundige en daar zie ik mijn baby! Ik mag haar aanpakken en leg haar op mijn borst neer. Wat is het toch weer bijzonder dat dit wezentje uit mij is gekomen. Mijn meisje, mijn laatste, mijn kleinste is er eindelijk uit en het wachten is voorbij. Om 16.23u zijn wij ouders van een prachtig meisje, Evelien, met een gewicht van 3610 gram! Ik grapte eerder op de middag al dat ze er voor het avondeten zou zijn, en ik heb nog gelijk gehad ook. Wat fijn dat het is gelukt! Vanaf dan maakt het allemaal niet meer uit, de placenta is er ook snel uit en ons meisje schreeuwt meteen de longen uit haar lijf. Ze is helemaal gezond! Ik ervaar vooral puur geluk en een rust over me heen komen, het is goed, dit is compleet.