Een jaar na jouw vroeggeboorte

Onvoorstelbaar. Dat jij zo klein was. Dat het alweer 1 jaar geleden is dat jij ter wereld kwam. Veel te vroeg en veel te snel. Ik heb al veel geschreven over jouw (vroeg)geboorte, het laatste wat ik schreef was over dat jij naar huis mocht! Dat is alweer een hele poos geleden. Ik vond het moeilijk om mijn gevoel te delen dus maakte ik er geen tijd voor. De ziekenhuisperiode doet nog steeds erg veel met me en ik kan nog steeds niet naar de filmpjes kijken met het geluid aan. Die piepjes en alarmpjes van de NICU… Ze brengen mij helemaal weer terug naar een periode van angst en onzekerheid. Een periode van onbegrip en machteloosheid. Mijn baby die nog heerlijk in mijn buik had moeten zitten zat daar plots niet meer. Signalen die ik achteraf genegeerd had, stress, veel te veel stress. 12 augustus, de dag die we nooit zullen vergeten. De dag waar we het nog vaak over hebben omdat we het nog steeds aan het verwerken zijn dat jij zo vroeg ter wereld kwam.

Josefine werd geboren omdat zij anders zou overlijden in mijn buik. Ik had namelijk een virus opgelopen die de placenta had bereikt en Josefine ziek aan het maken was. Ze werd onder andere geboren met een bloedvergiftiging. Ik heb mezelf wel steeds gezegd dat het juist goed is geweest van mijn lichaam om haar afgestoten te hebben omdat het haar zodoende wel gered heeft maar toch wil dat op de een of andere manier niet doordringen. Ik heb, hoe je het wendt of keert niet mijn baby kunnen voldragen en niet de binding gehad met mijn baby die ik mij voorstelde. We kregen geen kraamzorg, we waren in een onbekende stad. Helemaal alleen met z’n twee en Josefine leek alleen maar zieker te worden. Ik dorst haar niet eens aan te raken terwijl alles in mij haar zò graag wilde vasthouden, kusjes wilde geven. Toen we haar na 5 dagen mochten vasthouden vloeide alle tranen en wilde ik haar in mijn trui verstoppen en mee nemen naar een plek daar ver vandaan. Dat kon helaas niet. Ik moest haar s’avonds echt achter laten. Helemaal alleen, zonder mama’s, achter het glas... Ik voelde me schuldig en achteraf nog meer. Had ik er meer moeten zijn? Had ik daar ook s’nachts moeten blijven naast haar couveuse op de NICU? De hele nacht met haar moeten buidelen? Had dat het misschien toch beter voor haar gemaakt?

Ik heb geleefd van dag tot dag. Ik heb me sterk gehouden omdat ik geen moment had om stil te staan. Ik had mijn tanden op elkaar gezet en ik ben door gegaan. Thuis had ik nog twee kinderen die aandacht nodig hadden en tussendoor moest ik op en neer naar het ziekenhuis. Mijn kindje verzorgen. Soms dacht ik er even aan, vooral toen we net weer thuis kwamen in het bed waar ik twee weken eerder om 3 uur snachts wakker werd met weeën. Het voelde naar om in datzelfde bed te liggen, niet fijn. Ik wilde er niet meer aan herinnerd worden dat het daar allemaal begon. Dat de verloskundige kwam terwijl ik op bed weeën lag weg te puffen. Dat zij ging voelen en direct van gezicht veranderde waarna ze ging bellen met de eerste spoedlijn. Dat ze zei “1cm… Het is begonnen” en ik er niks tegen kon doen. Dat ik in mijn hoofd zo hard mogelijk nee schreeuwde maar mijn lichaam toch doorzette… Ik wil er niet aan terugdenken. Dat ze mij in Groningen nog een keuze gaven of ik mee wilde doen aan een zogenaamde studie waarin het een “verrassing” was of ik échte weeënremmers kreeg toegediend of niet. “Wat denken jullie verdomme zelf?!” “Hier met die weeënremmers! Totdat ik bij de tweede spuit weigerde en aangaf dat het niet ging werken… “Ze komt er al uit!” Na 10 minuten persen lag daar een kleine baby op een tafel. Een slappe, zieke baby. Die meteen werd beademd en in zilverfolie werd verpakt…

Ik wil er niet aan terugdenken en ik heb dat steeds uitgesteld maar ik kan er niet meer omheen. Mijn meisje is vandaag 1 jaar geworden. Het jaar is, hoe cliché het ook klinkt, écht heel snel gegaan. Terwijl de 7 weken ziekenhuis juist eeuwen leken te duren en ik ze nog steeds aan het verwerken ben. Ik wil jou graag laten zien dat ik naast dit, ook gewoon van je hou als mijn kindje. Dat ik ontzettend trots op jou ben! Je bent al zoveel gegroeid. Van 1470 gram naar 9kg in 1 jaar! Je hebt al 6 tandjes, je slaapt de nachten door, je eet met ons mee aan tafel, je kruipt door het hele huis en probeert steeds te gaan staan. Je bent zo’n vrolijk meisje, altijd aan het lachen! Dat maakt eigenlijk alles weer goed.

Onvoorstelbaar dat mijn kleine meisje vandaag echt 1 jaar is, geen baby meer. Gefeliciteerd lieve Josefine!