Een half jaar Lasse

Lasse was in juli 6 maanden. Al een halfjaar ons compleet gezin.Maar als ik terugdenk aan die 6 maanden kan ik alleen maar besluiten dat ik geleefd werd in deze periode. Ik beleefde de afgelopen zes maanden in een waas. Ja, ik was gelukkig en had veel energie, maar ik kende even vaak zware dieptepunten waar ik me telkens weer moest uittrekken.

Mijn derde kind is mijn zorgenkindje en maakt het mij precies niet graag gemakkelijk.Begin juli lagen we terug drie dagen in het ziekenhuis wegens uitdroging. Weer één of ander virus die hij ergens had opgeraapt.  Vijf ziekenhuisopnames in vijf maanden tijd, een record. Een weekje na het ontslag begon Lasse terug zwaar te hoesten en te piepen.  Bij elk nieuw hoestje en kuchtje maakte mijn hart een bang sprongetje. Wat als het weer zo erg wordt als in april.Die week ben ik 4 (!) keer naar de kinderarts getrokken. Omdat het erger werd? Ja, dat ook. Maar wellicht ook omdat ikzelf geen rust meer vind als Lasse ziek is.De kinderarts gaf hem het voordeel van de twijfel en bewapend met sterke puffers mocht hij telkens terug mee naar huis én durfden we zelfs een weekje op reis gaan.Tijdens die reis gingen we als gezin heel veel naar buiten om te wandelen. En raar maar waar, Lasse werd elke dag beter. De buitenlucht deed hem deugd. De berglucht zorgde voor 'schonere' longen. Terug thuis was er geen sprake meer van kortademigheid en hoestjes, zelfs de puffers kon ik laten vallen.Binnen een kleine maand ga ik, na zeven maanden thuis, terug aan het werk.Ik heb er zin in, maar ben ook heel erg bang voor de winter die eraan komt. Lasse gaat dan ook voor het eerst naar de onthaalmoeder en dat betekent meer contact met virusjes. We bekijken dag per dag, iets wat Lasse me heeft geleerd.

Gelukkig is Lasse gezegend met een prachtige glimlach en een vrolijk, dankbaar karakter waardoor ik elke dag nog steeds zo dankbaar ben dat hij er nog steeds is en samen met zijn broer en zus mag opgroeien in ons gezin.