Do you want the boob.. or nah?

Dit lijkt zo vanzelfsprekend. Je bent zwanger. Je gaat bevallen. En je hebt borstvoeding. En we horen altijd hoe goed borstvoeding wel niet is. En het zelf geven, via de borst, is ook nog eens super goed voor de hechting van jou en je kindje.
Dus ook ik wou borstvoeding gaan geven. Wel zei ik steeds, als iemand er naar vroeg, en ja dat is blijkbaar iets wat mensen willen weten, dat ik borstvoeding zou gaan geven als dit zou gaan.

In het ziekenhuis vlak na mijn bevalling en toen we beide een beetje op de wereld waren, werd Jaé-Lynn aangelegd. Ze wou niks weten van mijn borst. Ze deed een kleine sabbel en vond het wel mooi voor de dag. Ik moest me niet druk maken. Ze had nog veel reserves, vanuit de navelstreng, dus zou nu geen honger hebben. Okee.. als u het zegt.

Thuis moest ik het weer proberen, om de 3 uur. Maar mijn koppige mevrouwtje wou niet. Ik begon al een klein beetje gefrustreerd te raken. Maar dit scheen allemaal normaal te zijn. Wel viel ze heel snel veel af. En veranderde mevrouw in een crankypants. Dit is nu ook haar bijnaam als ze weer is een beetje fuzzy is.

Ik had het idee dat ze honger had en zelf ook gefrustreerd was door het niet eten. Maar zogenaamd zouden haar reserves het moeten doen. Maar op dag 2 was ook de kraamverzorgster het met mij eens. Ze viel teveel af en zou wel honger hebben. Duh.. dat zei ik al. Dus we begonnen met bijvoeding. Uit een cupje, want ze mocht nog niet wennen aan spenen van flesjes. Anders zou ze helemaal mijn borst niet meer pakken. De cupjes zag ze wel zitten. Als een Engelse dame, slurpte zij haar kunstvoeding naar binnen.

In de middag (van dag 2) besloot missy dat zij wel uit de borst wou drinken, en hoe. Ze zoog alsof ze ook de tepel mee wou hebben. Nee, nee.. vooralsnog eten wij geen vlees. Iedereen, en in het begin ik ook, was erg blij dat ze nu wel at en uit de borst nog wel. Maar ze had wel een voorkeur, liever links. Rechts was waarschijnlijk haar smaak niet.
Wel begon het bij mij steeds meer zeer te doen. Maar volgens de kraamverzorgster was ze wel goed aangelegd. Waarom voelde het dan alsof ik elk moment een tepel kwijt kon zijn? Ook had mevrouw ondertussen de rechter borst ontdekt, misschien niet eerste keus, maar je moet toch wat als je de een al leeggezogen hebt..

In de ochtend van dag 3 was m’n rechter tepel ‘stuk’, nah niet stuk stuk, maar licht aan het bloeden en korstjes. Ik had ‘beginnende’ tepelkloven. Heerlijk. Mijn kraamverzorgster zei dat het iets was waar ik doorheen moest. Beetje ‘eelt’ op de tepels krijgen. Okee.. Maar hoe lang dan? Ja.. 2, 3 weken. Hmm? Wat? 3 weken? Dat.. is wel een tijdje..
Ondertussen hadden we een kolf gehuurd, omdat het nog niet optimaal ging en mevrouw nog steeds afviel. Ik moest aanleggen, laten drinken en dan 15 minuten per borst kolven.

In de nacht van dag 3 was ik kapot, en mijn tepels ook. Ik zat er even doorheen. Ik had zoveel pijn en kon gewoon niet meer. Maar omdat het iets was wat ik wou en waarvan ik vond dat het hoorde wou ik doorzetten. Ik wilde niet falen. En ik wou mijn kindje het beste geven. Bij haar nachtvoeding legde ik haar aan de borst. De tranen sprongen in mijn ogen en zij verstijfde. Ik maakte haar los en keek haar aan. Ik wist dat dit niet ging lukken. Ik liep naar beneden en maakte een flesje voor haar. Ja.. met speen. Mijn baby had honger en moest eten. En ik, mijn borsten, konden niet meer. Weer boven, gaf ik haar het flesje. Huilend. Want ik had moeten opgeven. En ik zag hoe zij ‘gulzig’ haar flesje leegdronk. Mijn arme schaapje had gewoon honger, hele erge honger.

De volgende ochtend had ik voor mijzelf de keus gemaakt. Ik zou stoppen met aanleggen, zelf borstvoeding geven. Ik heb dit toen met mijn (nieuwe) kraamverzorgster besproken, zij zei mij dat het belangrijkste was bij mezelf te blijven. En te luisteren naar mijn gevoel en wat dacht dat het beste was. Ze gaf als laatste tip nog tepelhoedjes. Dit wou ik nog wel proberen. Maar we spraken af dat dit het laatste was wat ik zou proberen. Lukte dit niet, dan zou ik stoppen. Dan had ik alles gedaan wat ik kon doen. En inderdaad het lukte niet, na 5 minuten weer heel erg pijn. Ik heb het daarna nog 2 keer geprobeerd, maar het werd niet beter. Dus ik zou alleen nog maar kolven en het dan via de fles geven. Een middenweg. Waar ik me nog wel in kon vinden. Ik vond het erg moeilijk in het begin, maar weet dat ik voor ons de beste keus heb gemaakt.

Waar zij is twee dagen al 7% van haar geboorte gewicht kwijt was, zat zij na een week alweer ruim 200 gram erboven. Ze eet goed, groeit goed, doet het goed. En dat is het belangrijkste. Dat is het beste.