Die paar seconde..

Twee maanden geleden.. Viel Zoë achterover en lag ze te schokken op de grond. Met haar ogen en mond open, zonder dat ik adem voelde. Ze had blauwe lipjes, nagelriemen.. Dat moment, het gevoel dat ik haar kwijt was. Laat mij heel langzaam los, behalve wanneer ze weer koorts krijgt. Zo begon het, althans zo lijkt het. Een dag ervoor was ze ziek, sliep de hele dag en was echt niet zichzelf.  Haar eerste slaapje die dag, deed ze gewoon in haar bed. Toen ze wakker werd, was haar matrasje deels nat. Een enorme kwijlvlek, waarvan ik het achteraf gezien beter kan plaatsen. Het was geen zweet door de koorts, nee echt kwijl. De dag erna staat ze om 06.30u op en rent weer achter haar broer aan. Oké, top! Ze is weer de Zoë dacht ik. Tot de een klein half uur later ineens achterover valt..

Ik heb geen idee hoe, maar voor ik het wist had ik 112 gebeld. Ik raapte haar van de grond en dit alles voor de ogen van Elijah, wat mijn hart echt brak. Op het moment was ik enorm kalm, al voelde het van binnen niet zo. Ik zei letterlijk tegen haar: 'Zoë, blijf bij mama. Alsjeblieft!' Want het gevoel dat ik haar kwijt was, was enorm sterk. Er werd een ambulance gestuurd en Zoë werd eindelijk helemaal slap, ze leek in diepe slaap, maar ademde weer redelijk normaal. Ze zeurde/kreunde/huilde na. Ik moest aan de lijn blijven tot de ambulance er was en in de tussentijd appte ik iedereen die maar een connectie met mijn moeder heeft, haar te bellen. Zodat zij kon komen voor Elijah, want ik wist.. dit maakt diepe impact en een ambulance vind hij leuk om mee te spelen, maar niet als die voor het huis staat voor zijn zusje. De ambulance kwam, Elijah verstopt onder de bank en de ambulance broeders sloten zuurstof aan bij Zoë. Dat was weer goed. Doordat ze soort in slaap bleef en als ze er bij leek te zijn alleen maar huilde, moesten we toch mee. Op het moment dat ik spullen wilden gaan pakken, kwam mijn moeder binnen. Die dankzij mijn broertje gebeld was en dus als een malle naar me toe is gereden. Ik pakte alles en Zoë en stapte mee de ambulance in. Elijah bleef achter met mijn moeder, met tranen. Want ja.. what the hell gebeurd er ineens allemaal. Dat wist ik zelf op dat moment ook niet.  M'n vent geappt dat ik de ambulance had gebeld, zonder enige andere reden erbij. Die toen in Den Helder zat voor werk, stapte meteen zijn bus in en is als een gek gaan rijden.

In de ambulance zei de broeder: We laten het toch even checken bij de kinderarts, zo'n val op het achterhoofd kan wat aanrichten, maar ik denk dat het met een sisser afloopt. Helaas was dit niet waar..

Aangekomen op de spoed eisende hulp, werd ze onderzocht en aangesloten op ademhalings- & zuurstofapparaat. Als ze wakker was, bleef ze maar huilen. Anders dan anders, dit is niet zoals ik haar ken. Ook zien we geen bult van het vallen. Maar de kinderarts wilt een CT scan maken. Het zekere voor het onzekere, om te kunnen zien of er een bloeding zit. Hoe ga ik haar in godsnaam stil laten liggen op een bank dacht ik. Maar we gaan dit doen, hoe dan ook. Want als een kinderarts dit voorstelt, is het niet voor niets. Ik mocht erbij blijven en zo kon ik haar iets geruststellen. Ze werd in een kussen gelegd, dat soort vacuüm zuigt waardoor haar hoofd erin stil bleef liggen. Gillen deed ze met veel tranen.. Maar op het moment dat het bedje heen en weer ging onder de scan en ik tegen haar bleef praten was het oké. En toen was het ook zo over. 

Hierna werden we naar een kamer gereden op de kinderafdeling. Hup in een rolstoel, kind op schoot die weer in slaap viel. Gangen door, een liftje in, de lift uit bij de kinderafdeling en bam.. ze verstijfde weer, liep blauw aan en ik riep alleen maar 'ZE HEEFT HET WEER!' Direct werd ze uit mijn handen gepakt en rende de verpleegkundige met haar door gang, legde haar op bed aan apparatuur en toen ik er achter aangerend binnen kwam, stond er al 6 man om haar heen. Op het moment dat haar lijfje weer ontspande zei een arts; 'Ze is er weer'.. Ze is er weer.. Precies die woorden, beschrijven mijn gevoel. Alsof ze er even niet was. Er wordt bloed geprikt en een infuus geprikt, voor het geval dat het nog een keer gebeurd en ze direct medicatie nodig heeft. Omdat ze nu rustig was, kon ik even naar de wc. Iets dat ook hoog nodig moest. Maar terwijl ik op de wc zit, hoor ik haar gillen in de kamer er naast. Spring op en ren weer naar haar toe, ik zeg tegen haar 'Zoë, mama is hier. Het is oké meisje'. En ze wordt weer rustig, slaapt verder..

We worden overgeplaatst naar het Wilhelmina Kinderziekenhuis in Utrecht. Want daar hebben ze alle specialisten. De CT scan was goed, haar bloed ook. Maar toch.. moesten we hoe dan ook ter observatie blijven. Even ontbijten en op dat moment komt Gavin binnen en voel ik mijn tranen. Tot die tijd houd je jezelf groot. Ook al vragen verpleegsters of het wel met je gaat.. We zitten bij haar bed en ze wordt wakker. Even kroelen op schoot en dan.. verstijft ze weer. Ik ren de gang op en schreeuwt dat ze weer een insult heeft. Er komen direct mensen naar de kamer gerend, gelukkig kwam ze hier snel weer uit. Om te voorkomen dat ze een insult krijgt in de ambulance krijgt ze via het infuus medicatie toegediend tegen epileptische aanvallen. Na haar 3e aanval en de medicatie heeft ze bijna 3 uur geslapen. Werd ze bijna niet wakker op de spoed eisende hulp in het UMC, waar we voor het gemak eerst even heen moesten.. Maar daar was ze wel 10 minuten ineens compleet zichzelf. Eindelijk.. Het was inmiddels al 14.00uur en die uren gingen snel, maar je kind zo zien duurt altijd te lang. Vanaf de SEH gingen we met een rolstoel door heeeel veeel gangen naar het WKZ. Nou deze toeristische route ga ik nooit meer mee maken, dacht ik. En hoop ik natuurlijk ook. Liftje hier en daar, gangetjes door, liftje omhoog, liftje uit, bijna bij haar plekje en jawel.. haar 4e aanval in 8 uur tijd.. Ze werd meteen aangesloten op apparatuur en toen zagen we dat haar zuurstof weer opliep vanaf 60.. 

4 keer dat gevoel. Als ik dacht dat mijn hart ooit gebroken was, weet ik nu pas hoe het echt kan voelen. 4 keer je meisje zo zien, blauw aangelopen, verstijfd, kwijl dat uit haar mond loopt.. 

We kregen dankzij corona een eigen kamer, omdat het kind ook nog eens forever verkouden is. Moest ze ook weer getest op worden, maar gelukkig niet nog een keer. Ze knapte op en om 18.00uur zat ze weer patat te eten alsof er niets gebeurd was. Die nacht elke twee uur gewekt worden, lag ze aan kabeltjes om alles in de gaten te houden. Wat mij rust gaf, want al zal dat ding af gaan zou er iets niet goed zijn. Hij ging ook 1 keer af, omdat mevrouw zich omrolde en er pleistertjes los raakte. Hartverzakking 18379. 

Tot Zoë haar derde maand heb ik haar elke nacht uit haar wiegje gehaald, omdat ik zonder haar niet kon slapen.. omdat ik bang was haar kwijt te raken. Dat dat gevoel nu zo dichtbij is gekomen, gun ik geen enkele moeder/ouder. Maar ze is oké en langzaam worden wij dat ook.