8 maanden geleden
Derde week: spruw, huilbuien en schuldgevoel
Deel 3: Mannetje, wat is er toch aan de hand?
Week 3
Het voeden ging van kwaad tot erger. Hij dronk erg kort en naar mijn idee te weinig. Hij begon steeds vaker en meer te huilen. Ondertussen had ik allerlei forums op gezocht en wijzeraad gevraagd aan vriendinnen. Niets wat ik probeerde leek te helpen. Soms had ik 3 goede voedingen op een dag, maar ondertussen gaf ik wel 10 voedingen dus merendeels waren toch met veel onrust. Daarnaast sliep Manuel ook bijna niet meer overdag. Behalve in de draagzak.
Ik was ondertussen een keer naar een osteopaat gegaan. Die vertelde dat hij helemaal vast zat in zijn lichaampje. Tijdens de behandeling heeft hij een uur lang gekrijst totdat hij uitgeput in slaap viel. Die avond poepte hij 4 luiers vol en ik hoopte dat dit wat had geholpen. Alleen de dag erna begon het weer.
1 februari had ik in de ochtend weer een nieuwe lactatiekundige gebeld. Ik legde uit dat ondanks het leeg kolven in de ochtend, de onrust bleef en hij gewoon niet meer sliep. Ik was ondertussen ook erg verdrietig, want wat ging er dan verkeerd. Ze gaf aan eenmalig een voeding via de fles te geven. Dan zou hij verzadigd zijn en hopelijk in een diepe slaap vallen. Ondanks dat ik hem ingebakerd had en hij 110cc had gedronken viel hij voor een half uur in slaap.
Een vriendin kwam langs om te lunchen. Toen ik hem een voeding moest geven en hij weer begon te huilen, na alle interventies, brak ik helemaal. Ik was helemaal op. We waren bijna een maand verder en het zorgen voor Manuel werd zwaarder en zwaarder. Ik sliep haast niet in de nacht en ik moest ook mijn lichamelijke herstel niet vergeten. Mijn andere zoontje van 2.5 is veel naar de oppas gegaan. Ik voelde me enorm schuldig, maar ik was de hele dag met Manuel bezig. Tijd en energie om te spelen en te entertainen had ik niet. Mijn man probeerde alles om zoveel mogelijk thuis te kunnen zijn, maar met een eigen bedrijf kan je gewoon niet 24/7 vrij nemen. Ook familie kon niet iedere dag helpen, hoe graag ze dat ook wilden.
Huilend belde ik de lactatiekundige op en die zei dat we naar de huisarts moesten gaan. Ondertussen waren mijn moeder en de buurvrouw (kraamzorg) ook langs gekomen. Manuel was 4 uur lang aan het huilen met af en toe een tussenpozen van een half uurtje slaap. Maar diep in slaap kwam hij eigenlijk niet.
Ze zagen ook dat dit niet normaal was.
In de auto naar de huisarts viel Manuel (jammer genoeg) in slaap. De huisarts zag dus een rustig mannetje. Ook niet uitgedroogd. Wel een moeder die er doorheen zat.
Omdat ik wat pijn had bij het voeden kregen we iets tegen spruw. Hopelijk was dat het! Omdat ik zo moe was gaf ze aan dat ik moest gaan kolven en andere mensen het flesje moest laten geven. Ik moest gaan slapen.
Die avond hebben mijn ouders en man de zorg overgenomen en heb ik op bed gelegen. Manuel had weer de hele avond gehuild.
De dagen daarna leken iets beter te gaan. Manuel huilde extreem veel in de avond, maar de voedingen werden iets rustiger. Was het dan toch spruw?!
Het voeden ging van kwaad tot erger. Hij dronk erg kort en naar mijn idee te weinig. Hij begon steeds vaker en meer te huilen. Ondertussen had ik allerlei forums op gezocht en wijzeraad gevraagd aan vriendinnen. Niets wat ik probeerde leek te helpen. Soms had ik 3 goede voedingen op een dag, maar ondertussen gaf ik wel 10 voedingen dus merendeels waren toch met veel onrust. Daarnaast sliep Manuel ook bijna niet meer overdag. Behalve in de draagzak.
Ik was ondertussen een keer naar een osteopaat gegaan. Die vertelde dat hij helemaal vast zat in zijn lichaampje. Tijdens de behandeling heeft hij een uur lang gekrijst totdat hij uitgeput in slaap viel. Die avond poepte hij 4 luiers vol en ik hoopte dat dit wat had geholpen. Alleen de dag erna begon het weer.
1 februari had ik in de ochtend weer een nieuwe lactatiekundige gebeld. Ik legde uit dat ondanks het leeg kolven in de ochtend, de onrust bleef en hij gewoon niet meer sliep. Ik was ondertussen ook erg verdrietig, want wat ging er dan verkeerd. Ze gaf aan eenmalig een voeding via de fles te geven. Dan zou hij verzadigd zijn en hopelijk in een diepe slaap vallen. Ondanks dat ik hem ingebakerd had en hij 110cc had gedronken viel hij voor een half uur in slaap.
Een vriendin kwam langs om te lunchen. Toen ik hem een voeding moest geven en hij weer begon te huilen, na alle interventies, brak ik helemaal. Ik was helemaal op. We waren bijna een maand verder en het zorgen voor Manuel werd zwaarder en zwaarder. Ik sliep haast niet in de nacht en ik moest ook mijn lichamelijke herstel niet vergeten. Mijn andere zoontje van 2.5 is veel naar de oppas gegaan. Ik voelde me enorm schuldig, maar ik was de hele dag met Manuel bezig. Tijd en energie om te spelen en te entertainen had ik niet. Mijn man probeerde alles om zoveel mogelijk thuis te kunnen zijn, maar met een eigen bedrijf kan je gewoon niet 24/7 vrij nemen. Ook familie kon niet iedere dag helpen, hoe graag ze dat ook wilden.
Huilend belde ik de lactatiekundige op en die zei dat we naar de huisarts moesten gaan. Ondertussen waren mijn moeder en de buurvrouw (kraamzorg) ook langs gekomen. Manuel was 4 uur lang aan het huilen met af en toe een tussenpozen van een half uurtje slaap. Maar diep in slaap kwam hij eigenlijk niet.
Ze zagen ook dat dit niet normaal was.
In de auto naar de huisarts viel Manuel (jammer genoeg) in slaap. De huisarts zag dus een rustig mannetje. Ook niet uitgedroogd. Wel een moeder die er doorheen zat.
Omdat ik wat pijn had bij het voeden kregen we iets tegen spruw. Hopelijk was dat het! Omdat ik zo moe was gaf ze aan dat ik moest gaan kolven en andere mensen het flesje moest laten geven. Ik moest gaan slapen.
Die avond hebben mijn ouders en man de zorg overgenomen en heb ik op bed gelegen. Manuel had weer de hele avond gehuild.
De dagen daarna leken iets beter te gaan. Manuel huilde extreem veel in de avond, maar de voedingen werden iets rustiger. Was het dan toch spruw?!
