De wens van een zwangerschap.

Al heel vroeg wist ik dat ik graag jong moeder wou worden. Toen ik in 2010 een jonge leerde kennen dacht ik dus ook dat dit wel zou gebeuren. In 2016 kocht ik samen met hem een huis en eigenlijk kwam ik er toen al achter dat het niet de juiste keus was. Toch ondanks mijn gevoel gestopt met de het slikken van de pil en voor de buitenwereld de poppenkast staande gehouden. Na anderhalf jaar (achteraf god dank) geen kindje, toch het moeilijke besluit genomen om voor me zelf te kiezen.

Ik kwam kreeg gevoelens voor iemand die ik al jaren kende, dit was niet eerlijk voor niemand niet. Het leven van mij en van mijn ex overhoop. Echter nog nooit z'n goed besluit genomen.

Het voelde zo goed met hem en dat was gelukkig ook wederzijds. Samen ging we een weekendje weg en genoten volop. Eigenlijk kwamen we er toen al achter dat we bij elkaar hoorde. In april 2018 besloten we eigenlijk al dat we erg graag een kindje wilde, ik was toen bijna 25 en mijn man was toen net 34.

In augustus gingen we 2 weekjes naar griekenland op vakantie. En in september trouwde vrienden van ons. Nog een super leuk feestje waar we naar uitkeken. En tussendoor was toen daar de positieve zwangerschapstest.

Op donderdag 13 september werd ik niet ongesteld en dacht ag het zal wel niet maar ik doe maar een test. Meer ook omdat ik altijd optijd ben. Ik ben een test gaan halen en daar kwam het 2e streepje op de test. In de avond vertelde ik het mijn man en we waren door het dolle heen.

We wilde het aan iedereen vertellen en waren zo benieuwd wat zal het worden hoe gaan we hem of haar noemen. We hebben er nog uren over zitten praten, de mooiste avond van ons leven. Die zaterdag hadden we nog met onze vrienden afgesproken. En een van mijn man zijn beste vrienden vertelde die avond dat het nog wel pril was maar dat ze hun eerste kindje verwachten, ze zoude rond 8 mei uitgerekend zijn. Hoe kon het zo zijn wat een toeval en wat geweldig, wij besloten wel om nog even niks te vertellen dit was hun moment.

Die week er na vertelde we het thuis bij onze ouders. Ze waren zo blij en verrast aan bijde kanten het eerste kleinkind. Wat keken we uit naar je komst!

Op 27 september hadden we dan de eerste echo en eigenlijk direct al zag de echoscopist het kloppende hartje❤. Uitgerekende datum 22-05-2019

Wat waren wij opgelucht, alles was goed. Ondertussen waren we opzoek naar een huisje voor ons mooie gezin. We woonde op dat moment nog in  een flat en wilde graag een tuin. En al snel vonden het perfecte huis.

Op 23 oktober gaven we elkaar het ja woord, heel klein met alleen de 2 moeders er bij. Ooit gaan we nog trouwen met alles er op en er aan. De zwangerschap liep voorspoedig en de kleine deed het super.

Eind november hadden we een pretecho gepland  staan voor de geslachtsbepaling. Daar was je dan weer op beeld een lief, klein en mooi mannetje!

Ondertussen kreeg ik zo veel last van mijn bekken dat ik mijn werk als verzorgende moest stil leggen en voor administratief werk ging doen. Op 2 januari kregen we de sleutel van ons huis, echt een prachtige dag. Een dag die niet meer stuk kon dacht ik, laat in de middag hadden we de 20 weken echo.

De echoscopist bleef lang kijken naar het beeld en duwde wat op mijn buik. De kleine deed het perfect maar hij zag wel het vele vruchtwater en de korte baarmoederhals. Wij werden door gestuurd naar het ziekenhuis voor uitgebreid onderzoek.

Hoe kon dat nou alles liep zo goed, direct besloten te stoppen met werken en rust te nemen. Want hoe korter de baarmoederhals hoe eerder je gaat bevallen. Na veel onderzoeken in het ziekenhuis en week na week echo na echo kwam de er bij 28 weken een rustige periode. De baarmoederhals bleef mede door de rust kort maar stabiel. Andere onderzoeken waren allemaal goed.

Ik kon weer rustig aan genieten van de zwangerschap, met in mijn achterhoofd 28 weken de overlevingskans wordt steeds groter.

Zo verstreek er week na week, maand na maand en brak mei aan. Na de 20 weken echo nooit meer gedacht om de maand mei te halen. Maar jij vond het wel prima bij mama in haar buik.

In tussen het hele huis opgeknapt en toch maar de badkamer verbouwd. Waren we er helemaal klaar voor om je te gaan ontmoeten.

De laaste weken duurde lang maar op 21 mei om 23.10 uur braken mijn vliezen spontaan zonder ook maar een klein voorteken. Ik ging nog even plassen voor we gingen slapen, van slapen is niets meer gekomen. Om 1 uur kwam de verloskundige op mijn verzoek omdat de weeen toch wel erg heftig waren. Zij constateerde 3cm ontsluiting en vroeg ons mee te gaan naar het ziekenhuis. Ik wou graag daar bevallen omdat mijn moeder door een bepaalde aandoening grotere kans heeft op bloedingen en bloedstolsels. Dit kon ik wel uit laten zoeken maar niet meer in de zwangerschap dus hup naar het ziekenhuis.

Een maal daar ging alles heel snel de ontsluiting voorderde rap en rond 6 a 7 uur zat ik op 9 cm. Echter bleek je toen gedraait en was je een sterrekijker.

Om 8 uur was er niks verandert in de situatie en gaf de verloskundige het nog een half uur, proberen met persen en klein beetje hulp om toch er door te kunnen. Ik was moe en jij kon gewoon de draai niet maken.

Hierop besloot de verloskundige mij over te dragen aam de gynaecoloog. Toen ging alles heel snel, er werd gesproken over een keizersnee, vacuumpomp en er werd gevraagd of ik pijnstilling wou.

Dit laatste stukje heb ik naar ervaren, het kon niet anders maar ik miste toch de comunicatie naar mij toe. Opeens werd er een infuus geplaatst met weeenopwekkers en die werd 100% open gezet. Zonder de gevraagde pijnstilling te krijgen kreeg ik een giga weeenstorm en kwam de gynaecoloog binnen. Deze besloot te gaan voor de vacuumpomp.

Daar was je dan om 9.39 uur. Onze zoon met een gewicht van 4121 gram en 55 cm lang. Liam💙

Het laatste stuk ging zo snel het was genootzaakt maar toch zo snel en heftig maar daar was je. We konde ons geluk niet op.

Helaas kon ik niet direct plassen en kreeg ik uiteindelijk een katheter. Er werd weer getwijfelt of ik naar huis kon. Dit mochten we toch nog om half 5 waren we thuis en begon ons leven als kersverse ouders.