De strijd van het slapen

Na drie dagen sliep Noan al redelijk door. Ik hoefde nooit meer dan twee keer per nacht m'n bed uit (als je de nacht tussen 24:00 en 06:00 neemt dan), maar overdag is het eigenlijk al gelijk een strijd geweest. 

De eerste paar weken sliep Noan overdag bij mij en dat vond ik prima. Ik zat 100% in m'n eigen bubbel en genoot van al het knuffelen. Genieten doe ik nog steeds, maar ik wil nu ook wel eens mijn handen vrij en de hele dag dragen in een draagdoek is het niet voor mij. Wij zijn dus gaan proberen om Noan in zijn eigen bed te laten slapen. Eerst hem slapend wegleggen. Op een gegeven moment ging dit. Toen zijn we overgegaan naar wakker in bed leggen.

Dit begon rampzalig.. Het duurde de eerste dagen enorm lang voor hij ging slapen en huilde enorm veel. Ik wilde er niet te snel aan toegeven om hem op te pakken uit bed. Dus daar stond ik dan, voor m'n gevoel urenlang, naast z'n bed hem te troosten. Op een gegeven moment ging het beter en lukte het zelfs een aantal keer! Ik was enorm trots. 

Zoals met alles gaat dit ook twee stappen vooruit en dan weer een stap achteruit. En di stap achteruit die maakt me af en toe zo moedeloos. Zien dat je kindje moe is en hem zien vechten tegen de slaap zorgt er altijd voor dat ik aan mezelf ga twijfelen.

Is hij wel echt moe? Heeft hij ergens last van? Heeft hij troost nodig? Waar heeft hij nou behoefte aan? En al die twijfels vind ik enorm moeilijk. We zitten nu in het vierde sprongetje en man wat kan dat heftig zijn! 

Herkennen meer van jullie dit? En hebben jullie tips? LET ME KNOW!