De streptokokken B bacterie heeft mijn kind gedood

Positief verrast kijk ik naar de zwangerschapstest die ik nog even snel doe voordat we naar een feestje gaan… twee streepjes! Na een relatie van bijna 10 jaar zijn we beide toe aan de volgende stap in onze relatie, een kindje van ons samen. We hadden nooit durven hopen dat het zo snel raak zou zijn. Binnen 5 maanden hebben we een positieve test in handen. We kunnen ons geluk niet op!

De weken die daarop volgen zijn spannende weken en ik word met de week misselijker. Sommige dagen lig ik hele dagen met een emmer en een glas water op de bank. Zelfs het water kan ik niet altijd binnenhouden. Ook in slaap komen gaat steeds lastiger en de vermoeidheid slaat dan ook al snel toe. Ik weeg altijd een kilo of 58 maar ik weeg al snel nog maar 53 kilo en ik begin me nu toch ook wel zorgen te maken. Deze periode vraag ik me dagelijks af of dit ’het’ nu is en als iemand me zegt dat ik moet genieten van de zwangerschap geef ik eerlijk aan dat ik niet snap wat ze met genieten bedoelen, hoezo genieten? Waarvan genieten? Ik vind zwanger zijn helemaal niet zo leuk en snap niet wat er te genieten valt.

Na precies 15 weken verdwijnen al mijn klachten als sneeuw voor de zon en begrijp ik ineens wat andere vrouwen bedoelen met genieten. De misselijkheid en de vermoeidheid verdwijnen en mijn buik begint een klein bolletje te vormen. Al snel voel ik plopjes in mijn buik. Deze plopjes voelen een beetje alsof mijn darmen aan het rommelen zijn maar dan toch een beetje anders. Ik google naar de term: plopjes in mijn buik en zwanger en vind al snel waar ik op hoop… het is mijn kindje die bewegingen maakt in mijn buik! Al snel worden de plopjes behoorlijk harde trapjes die ook aan de buitenkant van mijn buik zichtbaar zijn. Opnieuw lig ik deze periode uren wakker, alleen nu omdat mijn kind vooral in de nachten erg actief blijkt te zijn. Maar wat voelen deze nachten fijn… dit zijn onze intieme momentjes samen waar ik graag voor wakker lig. Rond deze periode komen we er ook achter dat ik in verwachting ben van een jongetje. Eerst moet ik nog wennen aan het idee omdat ik in mijn familie alleen maar nichtjes heb maar ik voel me de weken erna steeds meer een jongensmama worden. Ik zie mezelf al spelen met raceauto’s of angstig uit het raam kijken terwijl mijn zoontje de boomhut inklimt. We noemen hem Dani en al snel spreken we over hem als ‘Dani Banani’. Hij hoort er vanaf nu echt bij en ja, dit is echt genieten.

We leven steeds meer toe naar de komst van onze zoon maar we zitten ook midden in een verhuizing. We hebben besloten dat we ruimer willen wonen voor en met onze zoon. Terwijl mijn man zich naast zijn werk stort op het nieuwe huis probeer ik mijn laatste werkweken door te komen voordat mijn verlof begint. Mijn grote buik begint me wel wat in de weg te zitten en zo nu en dan heb ik last van harde buiken. Volgens de verloskundige groeit Dani goed en mogen we er vanuit gaan dat het een stevige baby is. En hoewel ik de hele zwangerschap al het gevoel heb dat Dani eerder gaat komen had ik nooit kunnen denken dat Dani zo vroeg van zich liet horen.

Op een woensdagmorgen zit ik me rustig klaar te maken voordat ik moet gaan werken. Plotseling voel ik iets warms tussen mijn benen en als reactie sta ik direct op. Ik schrik als ik tussen mijn benen kijk en een natte vloeistof tussen mijn benen naar de grond zie lopen. Dit moet wel vruchtwater zijn bedenk ik me en bel de verloskundige die tot mijn geruststelling zegt dat ze er gelijk aankomt. Daarna bel ik mijn man die me in eerste instantie niet geloofd en denkt dat ik een grapje maak. Mijn zus is ook onderweg en ik voel de paniek toeslaan. Morgen ben ik pas 33 weken en ik mag nog niet bevallen! Hij moet nog blijven zitten! In het ziekenhuis weten ze me te kalmeren en leggen ze me aan een CTG apparaat die de hartslag van Dani, mijn hartslag, en de weeën meet. Ik heb gelukkig geen weeën en alles lijkt er goed uit te zien. Ze nemen ook een vaginale kweek af waarvan de uitslag 48 uur op zich laat wachten. Ze testen of ik een blaasontsteking heb en nemen bloed bij me af. Voor nu lijkt alles er goed uit te zien en ik krijg een prik in mijn bil die moet helpen om de longrijping van Dani te versnellen in het geval dat hij toch beslist eerder ter wereld te komen. Voor de zekerheid krijg ik ook weeënremmers toegediend. Ik word opgenomen en krijg een kamer voor mezelf. Vanaf nu is het afwachten. In het beste geval blijft Dani een aantal weken zitten en blijf ik een aantal weken in het ziekenhuis maar in het slechtste geval zet de bevalling toch door. Die nacht kan ik niet slapen en piep ik er een verpleegster bij. Ik wil horen wat zijn kansen zijn als ik toch nu al met 33 weken beval. Er wordt een dokter bijgehaald die me verteld dat de kansen voor een baby van 33 weken erg goed zijn. Dani heeft 96 procent overlevingskans en ze zien wel vaker baby’s die te vroeg komen. Gerustgesteld door de woorden van de arts val ik dan toch in slaap.

Rond een uur of 2 ’s nachts schrik ik wakker van een stekende pijn in mijn buik. Dit is geen gewone steek, geen gewone buikpijn maar dit zijn weeën. Snel piep ik de verpleegster erbij. Twee uur geleden heb ik nog weeënremmers gehad dus het lijkt haar niet waarschijnlijk dat het weeën zijn maar ik ken mijn lichaam en blijf aandringen op een CTG. Als ik eenmaal aan het CTG apparaat lig ziet ook zij dat het weeën zijn en snel word ik verplaatst naar een verloskamer. Ik bel mijn man, mijn zus en mijn moeder om te vertellen dat de bevalling gaat beginnen en dat ze mijn kant uit kunnen komen. De weeën komen nu steeds vaker en eenmaal aangekomen op de verloskamer heb ik al 6 cm ontsluiting. Een half uur later zijn mijn man,zus en moeder er en zit ik op 10 cm ontsluiting. Ik mag beginnen met persen. Ik heb er moeite mee en wil de persweeën het liefst tegenhouden want Dani mag nog niet geboren worden! De weeën komen snel achter elkaar en ik heb moeite om ze op te vangen. Vooral de rugweeën doen me vreselijk veel pijn. Na een uur persweeën wordt onze zoon Dani geboren. Hij is 45 cm lang en weegt 2350 gram. Ik mag hem heel even vasthouden en zie gelijk de gelijkenissen tussen Dani en mijn man. Wat is dit een lief, mooi mannetje. Ik ben verliefd. De kinderarts haalt me al snel uit mijn roes en ze pakt Dani van mijn borst om hem te onderzoeken terwijl mijn man de navelstreng doorknipt. Het valt me op dat hij niet huilt en als ik er naar vraag hoor ik mijn zoon een zacht kreunend geluid maken. De artsen weten me wederom gerust te stellen en geven aan dat Dani wat moeite heeft met zijn ademhaling in verband met zijn vroeggeboorte. Hij krijgt hulp met ademen door middel van beademing en wordt in een couveuse naar de high care afdeling gebracht waar alle babytjes liggen die te vroeg geboren of ziek zijn. Mijn man gaat met Dani en de artsen mee terwijl ik me snel douche en opfris om mijn zoon te mogen bewonderen.

Daar ligt hij dan… mijn mooie zoon. Hij heeft bruine krulletjes, hele mooie,lieve oogjes en is inderdaad flink voor zijn leeftijd. Ik herken hem van de 3D echo die we rond de 26 weken zwangerschap hebben laten maken. Het is echt zo, je eigen kind is het allermooist! Hij kijkt me aan met zijn mooie oogjes en knijpt me in mijn vinger. Ik verbaas me erover hoeveel kracht er al in die kleine handjes zit. Ik voel me trots, op mezelf, op mijn man maar vooral op onze zoon. Wat ben ik verliefd, zo verliefd dat ik bijna niet zie dat hij wel aan heel veel toeters en bellen verbonden ligt en wel heel erg blijft kreunen. Gaat dit wel goed? Ik hoor de verpleger er een arts bijroepen. Er komt wat bloed uit zijn neusje en zijn ademhaling lijkt steeds zwaarder te worden. Toen mijn zus eerder al opmerkte dat er bloed uit zijn neusje kwam gaven de artsen aan dat dit bloed van mij af kwam en we ons geen zorgen hoefde te maken. Maar nu zie ik aan de gezichten van de artsen dat ze hier zelf ook aan twijfelen. Ik zie dat ons zoontje het moeilijk heeft en dat zijn handjes en voetjes blauw kleuren. Ik raak in paniek, wat gebeurd er allemaal!? Er komen steeds meer artsen om hem heen staan en het is me al snel duidelijk dat ik niet de enige ben die in paniek raakt. Ze maken foto’s van zijn longen en er blijkt een bloeding in één van zijn longetjes aanwezig te zijn. We zien dat ze steeds meer infusen aanbrengen en één van de artsen vertelt ons dat ze Dani willen gaan intuberen. We kunnen en willen het niet meer aanzien en besluiten ons samen even terug te trekken en vertrekken huilend naar een andere kamer.

We proberen elkaar te troosten en positieve dingen te zeggen ookal voelen we allebei dat het helemaal de verkeerde kant op gaat. Op dat moment loopt er een verpleegster onze kamer binnen die aangeeft dat het verstandig is foto’s te maken van Dani voor later. Dat was het moment dat we elkaar aankeken en wisten dat ons leven nooit meer hetzelfde zal zijn en we ons zoontje gingen verliezen. We verplaatsen ons snel weer naar de ruimte waar Dani zich bevindt en zien daar ons mooie jongetje volledig verkleurd met zijn oogjes gesloten liggen. De morfine die hij gekregen heeft zorgt ervoor dat hij niet meer kan reageren en hij voelt slapjes aan. Nog steeds zijn de artsen met hem bezig maar de wanhoop is ook van hun gezichten af te lezen. Één van de artsen richt zich tot ons en vertelt dat Dani het moeilijk heeft, zo moeilijk dat ze niet weten of hij het wel gaat redden. Op dat moment beslissen we gezamenlijk om Dani van de beademing af te halen. Ze zijn zeker twee uur met hem bezig geweest en mocht hij het halen dan wist ik dat de kwaliteit van zijn leven niets meer voorstelde en wij gunnen ons kindje zoveel meer! 

Ik ontkleed mijn bovenlijf en Dani wordt op mijn borst neergelegd. Eindelijk kan ik hem vasthouden zonder slangetjes en infusen. Het allerwarmste gevoel wat je je maar kan voorstellen voel ik op dit moment. Mijn zoon, op mijn borst… zo hoort het. Hij is lekker warm en ruikt zoetig. Dit is een geur die ik nooit meer ga vergeten en ik ruik nog eens extra goed aan hem om de geur ‘op te slaan’. De hele dag hebben we onze zoon bij ons en we kunnen niet stoppen met hem te bewonderen. Hij heeft mijn oren en donshaartjes maar de neus en lippen van mijn man. Ondanks het vreselijke en ondragelijke verdriet voelen we vooral ook zoveel liefde! Een liefde die ik nog nooit eerder gevoeld heb, moederliefde. Later op de dag komt er nog een hoop familie langs om ons te steunen en afscheid te nemen van onze zoon. Iedereen is zo intens verdrietig en zelfs de artsen en verpleegkundige leven zo met ons mee dat ook zij hun tranen niet kunnen bedwingen.

Er komen op dit moment een hoop dingen op ons af waar we nooit over nagedacht hebben en ik merk dat ik niet alles meer opsla en alles in een waas beleef. Kiezen we voor obductie? En zo ja, wat willen we dan uitgezocht hebben? Hadden we al nagedacht of we onze zoon willen cremeren of begraven? Allemaal dingen waar we natuurlijk nog nooit over hebben nagedacht hebben moeten nu ineens besproken worden. Mijn man en ik zijn het al snel met elkaar eens dat we kiezen voor obductie. We willen weten waar die longbloeding vandaan komt en waar het zo vreselijk mis heeft kunnen gaan in dit mooie kleine lichaampje. Daarnaast was nu dan ook eindelijk de uitslag van de vaginale kweek binnen. Ik blijk een streptokokken B bacterie bij me te dragen. Deze bacterie is te vinden bij 1 op de 5 vrouwen en dit hoeft niet direct iets te betekenen. De arts geeft wel aan dat voor baby’s deze bacterie wel gevaarlijk kan zijn. Dani’s bloed moet hierop worden gecontroleerd. Ik hoor niet zo goed meer wat ze zegt. Alles wat ik wil is tijd met mijn zoon doorbrengen want die tijd is nu ineens nog veel kostbaarder geworden. De tijd vliegt voorbij en Dani moet mee voor de obductie. Weer moet ik afscheid nemen vandaag van mijn zoon alleen nu van zijn fysieke aanwezigheid want eigenlijk is hij er al niet meer. Ik merk dat dit me zwaar valt en wil hem niet afgeven maar ik moet… Dag kindje, mama houdt het allermeest van jou en ik geef hem een dikke kus op zijn voorhoofd. Ik zie mijn tranen langs zijn kleine gezichtje naar beneden glijden.

Eenmaal thuis lopen we direct door naar zijn kamertje. Hij is nog nooit op zijn kamertje geweest maar het is wel echt zijn kamertje. We huilen samen en bekijken zijn spulletjes. Al maanden ben ik bezig geweest die spulletjes te kopen en heb mezelf wel erg laten gaan, wat hebben we een hoop! Wat hadden die rompertjes en kleertjes hem leuk gestaan en ik voel dat ik breek. Ik huil zo hard als ik nog nooit gehuild heb en ik heb zoveel verdriet als ik nog nooit gevoeld heb. We besluiten na een tijdje naar bed te gaan en vallen samen uitgeput in slaap. 's Ochtends gaat de wekker alweer vroeg want de kraamverzorgster en de uitvaartondernemer staan al vroeg op de stoep. Ik voel me totaal geen kraamvrouw en het voelt misplaatst dat ik een kraamverzorgster krijg. Toch staat mijn familie erop dat er een kraamverzorgster komt aangezien ik wel gewoon bevallen ben dus best wat hulp gebruiken kan. Ik wil niet opstaan. Ik wil onder de dekens blijven liggen en alleen maar huilen. Mijn baby die al die tijd in mijn buik gezeten heeft zit daar niet meer maar ook mijn armen zijn leeg. Ik mis zijn trapjes in mijn buik nu al. Het voelt zo oneerlijk, wat hebben wij gedaan dat we dit verdient hebben? Hij was juist zo welkom! Het babwiegje staat al naast ons bed en wat is dat wiegje nu vreselijk leeg. Ik raap al mijn moed bij elkaar en sta op. Ik voel dat mijn verdriet overgaat in een vlaag van woede en pak het eerste wat ik zie staan. Een kaars in een glazen potje. Ik gooi hem zo hard als ik kan op de grond en zie dat de glasscherven door de lucht vliegen maar het lost niets op. Ik schreeuw maar ook dat lost niets op. Er is geen oplossing voor de pijn die ik voel. Mijn man pakt me vast en troost me tot ik weer rustig kan ademhalen.

Daar zitten we dan op de bank van ons nieuwe huis wat nog niet af is samen met mijn zus, de kraamverzorgster en de uitvaartondernemer. Het lijkt wel een droom… of beter gezegd een nachtmerrie. De uitvaartverzorger feliciteert ons met de geboorte van onze zoon en direct erna condoleert hij ons met het verlies. Dit voelt zo dubbel maar dat is het natuurlijk ook. We hebben Dani nog niet eens aangegeven bij de gemeente en dit is wel een voorwaarde voordat we hem mogen laten cremeren. Ons hoofd staat hier echt niet naar en gelukkig wil mijn zus dit voor ons regelen. Al snel moeten we keuzes maken. Willen we Dani thuis opbaren? Begraven of cremeren? Hoe willen we de rest van zijn afscheid invullen? We kiezen ervoor om Dani bij de Dela te laten en hem niet thuis op te baren want dit lijkt ons te moeilijk. We kiezen voor een crematie want we willen een gedenkplek met urntje thuis hebben. Ik voel heel sterk dat ik Dani zelf zijn geboortepakje wil aandoen die ik maanden geleden voor hem gekocht heb en gelukkig kan dit ook. Hoewel dat pakje nog wel wat te groot is weet ik zeker dat het hem hartstikke mooi staat. Het klopt, het staat hem ook hartstikke mooi. Hoewel ik het vreselijk moeilijk vind hem aan te kleden en zijn koude lijfje te voelen voelt het ook fijn dat ik dit zelf mag en kan doen. Wat ben je mooi lief kleintje van me…

De dagen erna beleef ik in een waas. Er komen veel familieleden en vrienden langs die met ons meeleven. We ontvangen veel kaarten en bloemen en iedereen staat voor ons klaar. We staan versteld van alle liefde die we ontvangen. Mijn borsten beginnen inmiddels ook melk te lekken en dit confronteert me met het feit dat ik net bevallen ben maar geen kindje heb om te voeden. Het ziekenhuis belt met een voorlopige diagnose. Ze hebben het bloed van Dani onderzocht en er is een grote hoeveelheid gevonden van de streptokokken B bacterie, dezelfde bacterie die ze bij mij ook gevonden hebben. De arts legt uit dat vrouwen er zelf niet altijd ziek van worden maar dat het voor baby's en zeker prematuur baby's wel gevaarlijk kan zijn. Sterfte door de bacterie zien ze gelukkig maar zelden maar ze denkt dat het bij Dani wel de hoofdoorzaak is van zijn overlijden. Hoogstwaarschijnlijk heeft de bacterie toegang gekregen om Dani te infecteren op het moment dat mijn vliezen braken. Omdat ik 18 uur met gebroken vliezen in het ziekenhuis gelegen heb heeft de bacterie 18 uur de tijd gehad om bij Dani te komen. Hij heeft toen bloedvergiftiging gekregen en zijn long die al niet helemaal gerijpt was is gaan bloeden. Ik kan niet bevatten wat ze zegt. 1 op de 5 vrouwen draagt deze bacterie bij zich hoezo is mijn kindje er dan zo ziek van geworden? En waarom wist ik niet dat ik deze bacterie bij me droeg? De arts legt uit dat vrouwen in Nederland niet standaard getest worden op deze bacterie tenzij je met blaasontsteking bij de dokter komt. Ik heb zo ontzettend vaak blaasontsteking gehad in mijn leven maar juist deze zwangerschap niet en daarom ben ik niet getest. Als we van tevoren wisten dat ik deze bacterie bij me droeg, als de uitslag van de test in het ziekenhuis eerder was gekomen, had ik antibiotica kunnen krijgen en was dit alles misschien helemaal niet gebeurd. ‘Wat als’…

De dag van de crematie is aangebroken en het valt me ontzettend zwaar. Dit is de laatste keer dat ik mijn kindje kan zien en aanraken. Het vreemde is dat ik er ergens ook naartoe geleefd heb al die dagen. Ik denk omdat ik het achter de rug wil hebben maar ook omdat ik hem vandaag weer even kan zien. Er schieten zoveel gedachten door me heen. Kon ik maar met hem mee want voor mij voelt het leven zinloos zonder mijn kindje. Wat als hij mij net zo mist als ik hem? Ik wil maar 1 ding en dat is naar mijn kindje toe en juist dat kan niet. Gezamenlijk met familie en goede vrienden nemen we afscheid van onze zoon. En na afloop breng ik Dani samen met mijn man naar de crematieruimte. Dag kindje, papa en mama houden zoveel van jou… vergeet dat nooit! Het spijt me zo dat ik je niet heb kunnen helpen en hier kan houden. Dag schatje....

Inmiddels zijn we 3 weken verder. 3 weken met een lege buik, lege armen maar wel met een overvol moederhart. Ik mis mijn zoontje elke dag de hele dag door. Ik heb contact gezocht met andere moeders die hetzelfde of iets soortgelijks hebben meegemaakt want ik wil weten hoe zij zo'n afschuwelijk drama hebben overleefd. Ik doe mee aan een studie die vanuit het Academisch Medisch Centrum in Amsterdam is opgezet. De studie bekijkt welke kenmerken tijdens de zwangerschap en rondom de bevalling bepalen of een baby ziek wordt want er is nog teveel onduidelijk over de streptokokken B bacterie. Ik wist niet dat ik drager was van de streptokokken B bacterie en zolang je niet met een blaasontsteking tijdens je zwangerschap bij de huisarts of verloskundige komt kom je er ook vaak niet achter. In veel omliggende landen testen ze wel of je drager bent en krijg je tijdens je bevalling een antibioticakuur, in Nederland niet. De 'wat als' vragen blijven maar door mijn hoofd spoken. Ik kan wel zeggen dat ondanks al het verdriet ik het zo weer over zou doen want ook al heb ik maar zo kort kunnen genieten van mijn zoontje het was het zo waard <3!!!

Streptokokken B feitjes

* komt bij één op de vijf volwassenen voor zonder dat er klachten zijn.* ongeveer 5 op de 100 kinderen met de infectie overlijdt ook aan de infectie.* als een zwangere vrouw de bacterie bij zich draagt, kan het kind al in de baarmoeder worden besmet. Dit kan ook tijdens         de bevalling of na de geboorte gebeuren.* symptomen: verkleuring van de huid, slap en suf, baby maakt een kreunend geluid, overprikkeld, snelle ademhaling. * ziekteverschijnselen kunnen zich in heel snel tempo ontwikkelen, soms binnen enkele uren. Daarom kan medische hulp te         laat komen. * verhoogd risico bij: een vroeggeboorte, langdurig gebroken vliezen, temperatuurverhoging van de moeder tijdens de               bevalling, een blaasontsteking met de bacterie tijdens de zwangerschap, eerder kind met de bacterie.

Iedere moeder zou deze bacterie moeten kennen, ik kende hem niet en wist niet dat ik drager was. Had ik dit wel geweten dan was alles misschien heel anders gelopen. Ik vind het dan ook niet te geloven dat er in Nederland niet standaard op getest wordt tijdens de zwangerschap. Laat je voorlichten!