de pijn die achterbleef

Liefste Daan,

Weet alsjeblieft dat ik mijn best doe, om positief en vrolijk door te gaan met het leven.

maar soms.. soms komt het weer terug, ik voel het aankomen en je papa merkt het aan mijn gedrag. ik probeer dan afleiding te zoeken en eroverheen te komen. terug omhoog om de pijn niet te gaan voelen. 

maar dat lukt niet altijd, en dan komt het. zoals nu, de pijn die mij kapot maakt. ik mis je, ik mis jou, ons, en de persoon die ik was voor dat we naar het ziekenhuis gingen. 

soms, als ik het voel aankomen, ben ik bang en raak ik in de war. bang om de pijn te voelen, het gemis.. ik kan het niet omschrijven. alsof er een stuk kapot gevallen glas in mijn hart zit, met de scherpte randen er nog steeds aan.. het zou slijten, ik kijk al uit naar de tijd dat dat gebeurt. dat het verweven is in mijn leven. maar wanneer is dat? want op momenten dat ik gewoon kan werken en het wel goed gaat, is het dan al zover?

rouwen, ik begrijp er niks van, en nog minder van mezelf op deze tijden.

zo ben ik dit weekend weg geweest met mijn ouders en zus. ik probeerde te genieten. maar pap zag aan alles dat dat niet lukte. ik wil ontspannen maar hoe!

Onlangs heb ik het tijdschrift NEL gekocht (Never Ending Love), een trots tijdschrift voor ouders van een overleden kind. Hierin heb ik wel inspiratie gevonden. Er was namelijk een artikel over een moeder waarbij de trots en liefde boven het gemis en verdriet stond. Dat is omdenken en op emotionele momenten nog wel lastig, maar een mooie en waardevolle gedachten waar ik ook naartoe wil. Want dat is natuurlijk zo, Ik ben zo trots op Daan, klein vechtertje en voel nog zoveel liefde voor hem! 

Gistermiddag zijn we naar mijn schoonzus geweest en haar gezin, zij hebben en dochter die zo'n 2 weken ouder is dan Daan.. Haar met Isa zien, en met mijn vriend.. ik deed moeite om niet te huilen. Opeens drong het weer tot me door. Isa zou zo'n lieve zus zijn, knuffelig en ze zet dan zon lief stemmetje op als ze met baby's praat, te schattig! 

Over haar gesproken, ze mist je! Dat zegt ze de laatste dagen weer uit zichzelf uit het niets. "Ik mis Daan". Dan geef ik haar een dikke knuffel en zeg ik dat wij dat ook doen!