'De oorzaak' van het overlijden van onze baby..

Toen June net geboren was kwamen wij al voor een moeilijke keuze te staan, of we onderzoek wilde laten verrichten op het lichaampje van June. Dit zou inhouden dat ze achter op haar hoofdje en haar ruggetje open gesneden zou worden om zo de patholoog onderzoek te kunnen laten doen en een eventuele doodsoorzaak te vinden. Dit was een moeilijke keuze en wat ik nu ga schrijven dat is voor veel mensen niet te begrijpen maar als wij ervoor kozen om onderzoek te laten verrichten, dan zou June altijd haar mutsje moeten ophouden i.v.m. haar hoofdwond. Hier had ik het ZO onwijs moeilijk mee. 9 maanden hoopte ik op een klein meisje met een bos vol haar.. En dat moest ik nu gaan verstoppen onder een mutsje. Toch hebben met veel pijn in ons hart ervoor gekozen om haar te laten onderzoeken, we wilde weten waar het was misgegaan. 

6 weken later kwamen we voor een gesprek in het ziekenhuis, een evaluatie van de bevalling en de uitslagen van de onderzoeken. Met buikpijn zaten wij in de wachtkamer, bang voor wat we te horen zouden krijgen. Er spookte van alles door ons hoofd, zou ze zijn gestikt in haar eigen poep? Dat was namelijk in mijn vruchtwater gevonden. Kindjes die overlijden in de buik kunnen hun ontlasting ook laten lopen, dus dit hoeft niet de oorzaak te zijn. Ook had ik een brief thuis gekregen dat er afweerstoffen in mijn bloed waren gevonden, zou mijn lichaam June hebben afgestoten? Enorm veel vragen en onzekerheden. We hadden mijn vader meegenomen naar het gesprek, iemand die de informatie voor ons kon onthouden, want wij hadden geen idee wat we konden verwachten en hoe we hier op zouden reageren. 

Eenmaal binnen in de kamer zaten we aan tafel met de gynaecoloog die mijn bevalling had gedaan, dit doen ze in het ziekenhuis waar ik ben bevallen, een gesprek met degene die je bevalling heeft gedaan ter verwerking van het proces. Na dat we het over de bevalling hadden gehad kwam het gesprek tot een einde, totaal niet wat we hadden verwacht. Want we zouden toch uitslagen krijgen? Uitslagen van de onderzoeken, het onderzoek waarvoor ik mijn dochter niet meer zonder muts heb gezien? Er werd gebeld naar de hoofdgynaecoloog maar de uitslagen waren nog niet binnen. We kregen een vervolg afspraak, misselijk liep ik de kamer uit.. Wat een klap was dit, zoveel rampscenario's maar hier hadden we geen rekening mee gehouden. 

De dagen thuis in afwachting waren killing.. Waarom duurt het zo lang? Zou het zo lang duren omdat er iets heel erg is gevonden? Praten ze daar dan allemaal met elkaar over, weet iedereen eerder wat er met onze dochter is gebeurd voor dat wij het weten? Je maakt jezelf en elkaar helemaal gek.. 

Weken later kwamen we terug in het ziekenhuis, weer met buikpijn. De hele dag maakte ik me al druk over wat ik aan moest trekken voor dit gesprek, zo stom. Weer in die wachtkamer, weer met alle. Rampscenario's die na een paar weken nog erger waren geworden, weer met mijn vader. De afspraak liep uit, we zaten er nog 20 minuten langer in die wachtkamer. Dat voelde als 20 uur kan ik jullie vertellen. 

Eenmaal naar binnen kregen we te horen dat er niks was gevonden. Zowel bij June niet, als bij mij niet, als bij Dwight niet. June is niet gestikt in haar ontlasting, dit is gaan lopen omdat ze is overleden in mijn buik. De uitslagen waren dat June een kerngezonde baby was en ze voor een groot raadsel staan waarom June is overleden. BAM! Die kwam binnen, mijn dochter was gezond.. K*'t!! Onze dochter was gezond.. Binnen no time spookte er van alles door mijn hoofd.. Als ik eerder was geholpen, was June dan hier? Hadden we iets kunnen doen om haar te redden, nee niet we.. Had IK haar moeder, haar kunnen redden.. Daar kon de arts me geen antwoord op geven, want ze weten niet hoe het dan was gegaan als ik er uren eerder was geweest. 

Verslagen en verdrietif zo voelde we ons. Machteloos en schuldig. K*'t, simpelweg k*'t! De uitkomst is moeilijk te accepteren, een gezonde baby moeten afstaan in een kistje zo klein, zo klein zouden kistjes niet mogen zijn.. Geaccepteerd hebben we het nog steeds niet en machteloos en schuldig voelen wij ons altijd nog, want wat als we wel zelf naar het ziekenhuis waren gegaan? Waarom gebeurd dit bij een baby zo klein en gezond.. Dat zijn vragen waar we nooit een antwoord op krijgen.. 

(Na deze uitslagen zijn wij in het ziekenhuis goed opgevangen door samen naar een gespecialiseerd psycholoog te gaan, ook heeft de hoofdgynaecoloog nog 2 afspraken met ons gemaakt mbt de voorbereiding voor een eventuele volgende zwangerschapswens, aangezien deze erg aanwezig was en konden we altijd vrij en open met haar over June praten) 

Er is nog een bijeenkomst over June geweest, met alle uitslagen. Hier waren verschillende gespecialiseerde gynaecologen en artsen uit Nederland bij aanwezig. Helaas is hier niks uit gekomen en staan alle artsen ook voor een groot raadsel.