De (on)bezorgde 20 weken echo

2 keer eerder heb ik een goede 20 weken echo gehad, ook nu dacht ik ‘even lekker naar ons mannetje kijken en weer verder genieten op mijn blauwe wolk’. Zoals de vorige keren klom ik enthousiast op het bed, buik bloot en gaan met die banaan.

Je word helemaal bekeken, van je teentjes tot aan je kruin. 10 vingertjes, 10 teentjes en een mooi wipneusje, alles lijkt perfect. Je ligt al dusdanig diep in mijn bekken dat ze je hartje niet goed kunnen screenen. Ze gaan wel 30 keer met de scoop over je hartje heen, maar ze kunnen een paar (belangrijke) vaten niet vinden. ‘Het zal wel komen omdat de kleine man zo opgefrot ligt’.

Oké dan, hij ligt opgefrot, dat zal het zijn.

‘Ik ga je voor de zekerheid toch insturen naar het UMC, puur voor een extra blik, een second opinion’.

Ik moet even slikken, het zal toch niet zo zijn dat ik van die mooie blauwe wolk af moet? Maar geloof me, je stuitert naar beneden, met een noodgang. Al weet je eigenlijk nog helemaal niks noppes nada.

Ik kan de dag erna al terecht in het UMC. ‘Pfff gelukkig, geen hele week in de stress’

We lopen samen stilzwijgend de kamer uit en bedanken de mevrouw voor de echo. Nog niet wetende in welke vreselijke achtbaan we zijn beland. Manlief rijd naar zijn werk, en ik ga de stad in om te shoppen. Dit was ik al van plan maar dit keer niet meer zo onbezorgd.

Ik wou wat leuke spulletjes voor je kopen, en nog wat (positie)kleding. Verder dan wat kleding voor mezelf ben ik niet gekomen. Op de terugweg ben ik gestopt en heb ik mijn werk gebeld.

‘Ik kan morgen niet komen werken want.... slik* ze denken dat er iets niet goed is met onze baby’

Daar ga ik, ik breek. In 1000 stukjes. Ik wil dat het morgen is, want dan gaan we horen dat alles goed is met onze kleine man, toch?