5 maanden geleden
De navelstreng was als een wokkel gevormd
Choane atresie: angst en verdriet
Vanaf het moment dat Mayson werd onderzocht in de aangrenzende kamer van de verloskamer hing er een bepaalde sfeer.
Nu 9 maanden later kan ik dat veel beter relativeren. Op dat moment voelde het toch allemaal anders. Ik had namelijk geen flauw idee van het trauma voor mijn man dat zich afspeelde in de aangrenzende kamer. Hoe ons pas 3 minuten oude baby zijn borstkastje inklapte en hij blauw aanliep, hoe 8 artsen met man en macht probeerde Mayson zuurstof te geven. Ze konden via de neus niet naar binnen, ze stuitten tegen iets op.. maar wat..?
Dat was niet belangrijk op dat moment als hij maar gaat ademhalen. Uiteindelijk hebben ze een tube in zijn mond gedaan en zuurstof gegeven. Dit allemaal heeft 30 minuten geduurd.
De gynaecoloog was mij aan het ‘oplappen’, als de verloskundige binnen komt lopen en zegt ‘ niet schrikken hoor, maar je man is een bijna onwel geworden, hij was er op tijd bij en zit nu’. Waar ik lacherig op reageer ‘ wat mijn man? Hoe kan dat nou? Hij is bhv’er en ehbo’er’. Ondanks dat ik wel de rode lampen van de monitor zag knipperen werd ik afgeleid door de gynaecoloog, er is uitgebreid naar de navelstreng en placenta gekeken. De navelstreng was als een wokkel gevormd, dit komt niet vaak voor en was interessant op dat moment. Er werd gevraagd of ik de placenta anders even nog wil bewaren voor mijn man, misschien vind hij het ook wel interessant. ‘ ja’ , zei ik; nog steeds niet wetende wat er nou eigenlijk gebeurd met mijn zoontje. Toen werd de placenta in een soort van mayonaise plastic bak gelegd, wat het uiteraard niet echt fraaier maakt. Zeker niet als je net een flauwte hebt gehad bij je kind…
Uiteindelijk kwam mijn man met 4 artsen en ons zoontje in de couveuse de kamer uit gereden, langs mij. Een van de artsen zei ‘ alles gaat goed hoor mama, papa en ik brengen Mayson naar de IC, als je ook zo ver bent dan brengt iemand je naar de afdeling'. En zo reden ze weg.
Ik mocht douchen en moest dan wat eten, want mocht eerder niet naar de IC. Achteraf is het heel bijzonder dat ik alleen werd gelaten tijdens het douchen wegens mijn ruggenprik, maar op dat moment had ik zo veel adrenaline dat het voelde alsof ik de wereld aan kon. Het kon allemaal niet snel genoeg gaan, heb nog nooit zo snel gedoucht. Na het douchen stond er een beschuitje klaar met wat te drinken, snel opeten en op de bel gedrukt, want ik wil naar mijn kind.
