De kraamweek doorbrengen in het ziekenhuis

Zoals jullie in mijn vorige blog hebben kunnen lezen werd onze dochter opgenomen in het ziekenhuis na de bevalling. We mochten eigenlijk dezelfde avond nog naar huis, maar omdat wij dat toch wel spannend vonden om de nacht meteen alleen te doen zonder enige opstart van de kraamhulp (zouden tegen 23:00uur thuis zijn). De verpleging vond het goed als we de nacht verbleven en dan lekker de volgende ochtend rustig na het ontbijt een keertje naar huis zouden gaan.

Helaas ging het de volgende ochtend niet zo goed met Imke (de verpleging was hier al een beetje bang voor ivm der "vroeggeboorte"). Ze zag wat geel en er moest dus bloed geprikt worden. Een paar uur later kregen we te horen dat haar bilirubinegehalte te hoog was en dat ze onder de lamp moest. Dit hield dus voor ons in dat we haar alleen vast mochten houden tijdens het flesje en voor de rest niet. Wat is dat naar om te zien. Je bent een kersverse moeder en je ziet je kindje daar liggen met alleen een luiertje aan en een brilletje op tegen de felle lamp. Wat heb ik wat tranen laten vallen zeg. Ze was in het begin erg onrustig, maar toen ze haar eenmaal in een babynestje hadden gelegd kreeg ze meer geborgenheid en werd ze rustiger. Na 24uur mocht ze onder de lamp uit en moesten we nog 24uur ter observatie blijven om te kijken hoe ze het deed met haar waardes. Eindelijk mochten we haar dus weer lekker veel knuffelen en huid op huid contact maken. De volgende dag waren haar waardes een beetje gedaald, maar niet genoeg gedaald om ons met een gerust hart naar huis te sturen. Dus nog een nacht blijven om vervolgens de volgende dag nog een keer de waardes te prikken, deze was nog steeds op het randje en wilden ze ons toch nog een dagje extra houden om morgen weer te prikken, maar ook omdat ze niet al haar flesjes leeg deed drinken. De arts had gezegd dat ze 8x 50ml leeg moest drinken, maar soms liet ze hier 30ml van staan. De ene verpleging was de andere niet en ging er dus anders mee om. De ene verpleging zei: het zal er hoe dan ook in moeten, dan maar spugen maar dan heb ik wel kunnen zeggen dat ze 50ml heeft opgedronken. En de andere verpleging zei: liever 20ml op en dat het erin blijft dan dat ik het ga proppen en ze moet ervan spugen. Die laatste was ook zeker mijn mening, maar je denkt ook op dat moment dat de verpleging het beter zou weten dan jijzelf en laat je het allemaal maar gebeuren. De volgende morgen was het dan eindelijk zover: hopelijk mogen we dan nu toch echt naar huis. Tot mijn grote verbazing was de waarde weer erg gestegen en moest ze weer onder de lamp. Weer minimaal 48uur in het ziekenhuis. Pffff wat een domper en wat heb ik moeten huilen. Ik kon het even allemaal niet meer aan en ben naar de gang gelopen, want om je kindje weer zo onrustig in dat bedje te zien liggen breekt je als moeder. Maar ook wetende dat je haar alleen vast mag houden tijdens flesmomentjes. Na die moeilijke 24uur mocht ze dan weer eindelijk onder die lamp vandaan. We zaten inmiddels alweer op dag 6 van haar leventje. Ook nu moesten we weer 24uur ter observatie blijven om te kijken wat haar waardes zouden doen en of ze een omslag ging maken met haar flesjes, want ook dit was nog steeds een puntje. Gelukkig mochten we haar wel weer lekker knuffelen en lekker bij ons leggen wanneer wij dit wilden. Ook mocht ze weer lekker kleertjes aan, maar ik had veel te grote kleertjes gekocht (maatje 56), omdat papa groot bij de geboorte was (ruim 4,5 kilo). Tja Imke woog bij de geboorte 2780gram en ze viel ook nog wat af dus kon makkelijk in maatje 44. Gelukkig hadden we een lief nichtje die ook in hetzelfde ziekenhuis werkt dus even snel op en neer mocht gaan naar de winkel om wat kleertjes te kopen die wel wat beter zouden zitten ipv enorm oversized. Dag 7 van haar opname was het weer even spannend of ze weer onder de lamp moest of niet, want haar waardes bleven een beetje hetzelfde, maar niet hoog genoeg om onder de lamp te moeten. Dus tja dan plakken we er nog maar een 24uur aan vast. Op dag 8 waren ze wat meer tevreden over haar waardes en waren ze weer ietsjes gezakt, maar nog steeds niet wat het zou moeten zijn. Ook haar flesjes gingen nog steeds niet zoals de arts had gehoopt dus wilden ze ook nog even in de gaten blijven houden, want ze was al 11% van haar geboortegewicht kwijt wat officieel niet meer dan 10% zou mogen zijn. De volgende dag was daar dan eindelijk dag 9! De waardes waren zo enorm gedaald dat ze het eindelijk zelf kon oplossen ipv dat ze weer onder de lamp zou moeten. Wat een opluchting zeg! Niemand had dit verwacht, maar toch was het zo. Ze twijfelden nog wel even over haar flesjes, maar onze lieve kraamhulp zei: ik heb daar wel alle vertrouwen in en ik help ze nog 2 dagen thuis dus komt vast goed. De arts en de verpleging keken ons nog even aan of wij het ook aandurfde en we knikten beide met een lach en een traan (van geluk). Eindelijk mochten we dan na 9 dagen ziekenhuis en gestress naar huis en genieten van ons gezin van 3! Ondanks de roze wolk die een beetje donkerder was dan normaal hebben we het in het ziekenhuis echt goed gehad. Veel familie en vrienden om ons heen gehad die ons enorm steunden en iedere dag hadden we de hele dag door bezoek, dat heeft ons er ook zeker doorheen geholpen. Er zijn echt heftigere verhalen dan die van mij, maar op zo'n moment als mijn kraamweek denk je toch eventjes stiekem dat je wereld vergaat, want zo hoort je kraamweek eigenlijk ook niet te gaan.