De kraamtijd en eerste weken thuis

In de vorige blog vertelde ik mijn bevallingsverhaal. Ondanks dat ik geen “mooie” bevalling had, kijk ik er wel goed op terug. Maar zo’n grote inspanning leveren terwijl ik ruim 12 uur niets had gegeten en de vacuümverlossing, zorgden er wel voor dat ik een soort van ontplofte egel was geworden. Ik stond nog stijf van de adrenaline met een torenhoge rust-hartslag en kon me amper verroeren. Ik was dan ook blij dat we een nachtje in het ziekenhuis mochten blijven

Ons meisje had ook een flinke optater gehad en voelde zich totaal niet happy. Ze huilde bijna continu en sliep alleen bij mijn vriend op de borst. Ik kon me amper omdraaien, laat staan uit bed komen. Regelmatig moesten we dus een verpleegkundige oppiepen omdat het niet ging.. Goh wat vond ik dat verschrikkelijk, dat ik mijn eigen kindje niet eens kon troosten!

Het goede nieuws was dat de borstvoeding meteen goed op gang kwam. Ik kreeg wel direct een tepelhoedje omdat J anders niet goed aanhapte en dronk, maar dat vond ik allang best. Ik kon mijn lieve meisje voeden!

De controles de volgende dag waren allemaal goed, en mochten we rond het middaguur naar huis. Zodra we daar waren zou ook de kraamzorg komen. 

Helaas voor ons was het extreem druk en kreeg ik slechts dagdelen kraamzorg ipv hele dagen. Ook kregen we om diezelfde reden na 5 dagen nog een andere kraamverzorgster. Niet ideaal maar beide dames waren lief en ervaren. Alles in huis werd gedaan en ik werd in de watten gelegd. 

J sliep die eerste week veel; overdag dan… In de nachten bleef ze spoken en kon ze haar rust niet vinden. Na de kraamweek werd het eerst nog erger. Mijn vriend en ik draaiden “wisseldiensten” en sliepen om en om met haar beneden, omdat ze eigenlijk alleen in haar babynestje sliep. Het huilen nam ook toe, alleen we kwamen er maar niet achter wat de reden was. We liepen braaf het riedeltje af (luier, voeden, te warm/te koud, etc.) maar het huilen stopte niet.  Intussen had ik ook kennis gemaakt met het fenomeen kraamtranen en stuwing. Man, wat deed dat zeer… 

Aan het eind van de kraamweek had ik de eerste beginnende borstontsteking te pakken: behoorlijke pijn, 40 graden koorts en harde rode plekken. Op advies van de kraamzorg met de VK gebeld. Eerst moest ik proberen 1 borst goed leeg te laten drinken maar liefst moest ik ook kolven.  Ik had alleen nog geen kolf gekocht omdat ik niet wist hoe het zou gaan qua  borstvoeding. Na het voeden zakte de koorts snel terug dus ik dacht dat het wel goed zou komen. Echter gebeurde het weer de eerste dag dat de kraamzorg weg was… Ik voelde me een hoopje ellende! 

Die dag kwam ook de GGD voor intake consultatiebureau en de gehoortest. Alles leek in orde, tot het weegmoment… J was 100 gram afgevallen (in 2 dagen)! Ik schrok me een ongeluk. Er werden allerlei vragen gesteld en we kwamen erop uit dat ze niet voldoende binnen kreeg van de borstvoeding. Dat zou ook haar huilgedrag  verklaren. Ik voelde me zo’n slechte moeder! Dat ik dat niet gezien had! Maar goed, er was nu een oorzaak en het huilen nam inderdaad af toen we begonnen met bijvoeding via de fles. 

Wel diende toen het volgende probleem zich aan: reflux. En dan niet een beetje opgeven na de voeding, maar nog uren na iedere voeding zag ik haar opkomende voeding wegslikken, kokhalzen en lichamelijk erg onrustig zijn. Ze zag er vaak heel oncomfortabel uit (ik werd er zelf misselijk van als ik er lang naar keek) en ik had echt medelijden met haar… Het ergste was nog dat ze zich regelmatig verslikte in de opkomende maaginhoud; dan piepte haar ademhaling opeens enorm en moest ik haar zo snel mogelijk rechtop houden. De eerste keer dat ik dit meemaakte zat m’n hart in mijn keel! 

Bij het consultatiebureau gaven ze aan dat het niks abnormaals was en zolang ze goed groeide hoefde ik me geen zorgen te maken. Ik kon de voeding eventueel verdikken met Johannesbroodpitmeel, het bedje wat schuin omhoog de voedingshouding veranderen en na een voeding wat langer rechtop houden.  Het leek iets op te knappen met deze tips maar verholpen was het zeker niet…

Toen J 3 weken oud was, kregen we allebei Corona. Die week dus geen kraamvisite maar vooral veel Netflix, slapen en contact houden via Whatsapp. Maar omdat J nog steeds onrustig was in de nacht, vonden we dit eigenlijk ook niet zo heel erg ;-)

Een roze wolk heb ik absoluut niet gekend. Maar ondanks de opstartproblemen genoten we natuurlijk ook van ons prachtige meisje, alle lieve reacties en cadeaus.  Maar ook van alle “eerste keren”:  de eerste keer uit wandelen, de eerste keer in de auto naar Pake en beppe (opa en oma), en zo volgden er nog vele momenten. Zo bijzonder dat we dit mee mochten maken! Soms kon ik het nog amper geloven <3