De eerste weken van je leven doorbrengen in een ziekenhuis

Je kent het wel. Een beeld die je in je hoofd hebt van hoe je bevalling zou gaan, dat je daarna lekker met je kindje(s) naar huis gaat en het nieuwe leven van jullie begint. Ik had wel zo'n beeld. Twee piepkleine baby meisjes die ineens helemaal van mij waren en waar ik ook de verantwoording voor droeg. Deze roze wolk had ik graag gehad.

De eerste dag als moeder. Ik had amper geslapen die nacht, het was al diep in de nacht toen ik kon gaan slapen en de weinige uren waren ook zo voorbij. Heel veel van de dagen erna weet ik niet meer. Wel dat ik de eerste dag niet uit mijn bed mocht en zo dus met bed en al werd vervoerd door het ziekenhuis naar de kamer waar mijn ene dochter Jayvi lag, en dat een katheter echt súper handig is! Het voelde zo fijn om eindelijk Jayvi te kunnen vasthouden en te knuffelen. Zodra zij bij me lag was ik ook meteen rustig en kon ik uren blijven liggen. Met ergens ook een schuldgevoel naar Liyana, die niet bij me kon zijn. Ik kon alleen maar naar haar kijken via een live-webcam via mijn telefoon. De tweede nacht ben ik kapot gegaan van de pijn. Ik ben een buikslaper en onbewust heb ik vaak geprobeerd om me eigen om te draaien wat natuurlijk helemaal niet lukte. Zo heb ik bijna 2 morfine pompjes gebruikt. De dag erna mocht ik mijn bed uit en werd ik gedouched. Super bang voor de pijn aan mijn wond maar dat viel allemaal mee. Alles ging heel moeizaam en lastig. Lopen lukte me nog niet zo lang dus werd ik in een rolstoel naar Jayvi gebracht. 

Jayvi deed het goed zover dat kon. Toch blijft het een zielig gezicht. Al die slangetjes en piepjes. Infuusjes die er vaak uit springen en dan weer overnieuw ergens anders moeten worden gezet waardoor je veel prikjes ziet. Maar als je bij mama ligt is alles goed. Dan doet de rest van de wereld er niet meer toe. De eerste paar dagen kreeg Jayvi alle voeding via de sonde, omdat drinken nog echt te veel energie kostte. Heel soms dronk ze 5/10 cc zelf en kreeg ze de rest via de sonde. 

De derde (en ook laaste) dag in mijn eigen ziekenhuis kamer mocht ik mijn spullen inpakken en verhuizen naar Jayvi's kamer. Ik mocht de rest van het verblijf hier op de kamer slapen! Dat vond ik echt heel fijn en ik ben blij dat die mogelijkheid er was. Die dag zou ook weer de eerste keer worden dat ik Liyana zou gaan zien. Ik werd opgehaald door mijn zus en nog steeds kon ik niet heel goed lopen maar toch liep ik overal zelf heen en wilde ik alles zelf doen. Toen we bij Liyana aankwamen kon ik niet meer stoppen met huilen. Zoveel emoties die eruit kwam. Zaterdagnacht ben ik bevallen en dinsdag was ik pas weer bij Liyana. Ik voelde me zo verdrietig. Het was echt alsof ik Liyana in de steek had gelaten dat ze zo hier alleen lag. Gelukkig deed zij het verder ook goed. Nog veel meer draadjes had ze, want ze zat ook aan de beademing. Zelf ademen kon ze nog niet goed. Het werd tijd om weer terug te gaan naar Jayvi en het voelde zo oneerlijk. Als ik bij Jayvi was dan voelde ik me schuldig tegen Liyana, en andersom ook. Het was een onmogelijk gevoel waarbij ik eigenlijk alleen maar kon huilen (en dat ook heb gedaan).

Zo gingen de dagen voorbij. Eerste kerstdag, tweede kerstdag. Heel even ben ik naar mijn zus geweest om nog iets mee te krijgen van kerst maar al heel snel ging ik weer terug omdat ik niet langer zonder mijn dochter wilde zijn. Zowel Jayvi als Liyana hebben allebei onder de zonnebank gelegen (tegen het geel zien). Allebei kwamen ze goed aan in gewicht. Niet veel, maar ze kwamen toch aan! Op tweede kerstdag heb ik heel wat uur samen met Liyana gelegen. Liyana deed het steeds beter. Ze was van de beademing af en kreeg nu nog zuurstofondersteuning, die ze steeds verder zouden afbouwen tot ze zelfstandig kon ademen. En op 30 december, dus na een week op de NICU te hebben gelegen mocht Liyana overgeplaatst worden naar het ziekenhuis bij ons. De dag erna hebben ze haar zuurstof helemaal weggehaald en kon zij volledig zelfstandig ademen.

Omdat Jayvi en Liyana allebei nog aan de monitor lagen mochten ze niet allebei bij mij op de kamer slapen. Dus hadden wij 2 aparte kamers naast elkaar en sliep ik de ene nacht bij Jayvi, en de andere nacht weer bij Liyana. Lichamelijk was ik kapot. Ik wilde alles zelf doen. Flesjes, bad, verschonen. Gewoon alles wilde ik zelf doen. Zo werden de dagen heel wat drukker met 2 babys. Eerst de verzorging en voeding doen bij Jayvi, om dan door te schuiven naar Liyana daar hetzelfde te doen. Dan zat er 1 tot 2 uurtjes tussen en was Jayvi weer aan de beurt. Het was heel zwaar om zelf alles te willen doen. Vooral al dat staan aan de couveuse en het vele lopen deed me veel pijn aan mijn wond. Ik ben heel dankbaar voor alle verpleegsters op de neonatologie die me hebben geholpen. Die het van me overnamen als ik het echt niet meer kon en eigenlijk met alles er voor me waren. 

De meisjes kregen nog veel voeding via de sonde, maar gingen steeds meer zelf drinken. Nog niet hele flesjes konden ze zelf drinken maar het werd soms al 10 of 20 cc. En dat was echt super goed! Op 31 december mocht Jayvi van de monitor af en mocht Liyana bij ons op de kamer komen!! Samen zijn we het 2020 in gegaan met zn 3tjes, voor altijd samen.

In de eerste week van januari is bij Liyana ook de monitor eraf gegaan, en zijn ze allebei overgegaan naar warmtebedjes. Van deze dagen weet ik ook niet heel veel meer. Ik verbleef 24/7 bij de meisjes op de kamer en mijn leven buiten stond gewoon even stil, ik zat een soort van afgesloten in het ziekenhuis. In de tweede week van januari mochten allebei de meisjes over naar een wiegje, met nog wel 3 of 4 kruiken om te zorgen dat ze goed warm bleven. De flesjes werden steeds vaker zelf gedronken en ze lieten zich zelfs horen als ze honger hadden (dit deden ze eerst ook niet). 

Het ziekenhuis was totaal geen slechte omgeving, maar na 2 weken had ik het echt wel gezien. De maaltijden waren ook niet altijd even lekker en ik wilde gewoon met mijn meisjes naar huis! Naar mijn eigen bed, eigen veilige plek en mijn meisjes hun huis te laten zien. Op 10 januari mochten mijn meisjes voor het eerst vast worden gehouden door familie. Ik wilde dit bewust nog niet, omdat ze nog zo klein waren en ik de ziekenhuis periode voor mezelf wilde. 

Op 13 januari mochten we dan eindelijk naar huis! De meisjes konden allebei goed zelf de flesjes leegdrinken en waren al goed gegroeid. Wel moesten ze thuis nog extra ijzer krijgen, en moest ik speciale melkvoeding voor prematuur geboren baby's geven. Ook moest ik ze om de 3 uur wakker maken, dus als ze s' nachts doorsliepen dan mocht dat liever niet omdat ze nog veel moesten groeien. De mutsjes moesten ook op blijven want ze konden de temperatuur nog niet heel goed vasthouden zelf en hebben de muts nog wel een tijdje nodig gehad. Thuis had ik ondertussen alles klaar gemaakt voor ons. Die ochtend is mijn beste vriendin gekomen en zijn we samen met de meisjes naar mijn huis gegaan. Voor het eerst in hun nieuwe huis, eindelijk!

Als ik alles zo terug lees besef ik weer hoe goed alles is gegaan, en hoe hard mijn meisjes hebben gevochten. Dat ze ondanks de vroege en nare start het toch zo super goed hebben gedaan dat ze na 3 weken gewoon al naar huis mochten. Emotioneel was het een rollercoaster. Na de bevalling en de hele ziekenhuisperiode, kwam nu alles toch echt alleen op mij aan. Kraamzorg had ik niet meer door de couveuse tijd, en de verpleegsters waren er ook niet meer. Lichamelijk was ik nog steeds niet helemaal hersteld maar deed alles gewoon weer. Tillen, bukken autorijden (heel slecht iknow). 

Toen waren we thuis, en begon mijn leven als een alleenstaande tweelingmoeder (van toen 3 weken oud)

xoxo Allisha

@mamavantweemeisjess