De eerlijkheid van de eerste weken

De eerste weken, ik was ze bijna vergeten. Want ja, dat gebeurd echt. Nu er vrienden van ons in dezelfde periode zitten als wij destijds zaten, herinner ik mij het weer. 

Ach, als de baby huilt, dan troost ik haar. Komt goed. 

Yeah right. Dat dacht ik. Het ging mij door merg en been. Ik had gigantische naweeen, en bij het horen van een huiltje klapte mijn baarmoeder ongeveer 13 keer in elkaar. De bezorgers stonden hier dagelijks op de stoep met allerlei tools voor de baby-laten-slapen opgave. White noise, inbakerdoek, boek over slaap, knuffel met hartslag, nachtlampje, zoutlamp, warmte knuffel, druppels voor buikkramp.. ik denk dat dit het ongeveer wel was hoor. Valt best mee toch? 

Hoe vaak hoorde ik; geniet ervan. En 9 van de 10 keer deed ik dan met volle teugen en was ik een en al liefde. Maar die ene keer, donderde ik met 27 kilometer per uur van die roze wolk af. Hoi hormonen, slaap te kort en lichamelijk nog niet helemaal hersteld. 

Maar het schijnt, dat er dus echt mensen bestaan die dit nooit hebben ervaren, alleen maar een grote roze wolk. 

Het viel mij op, hoe verder de mensen van mij weg/vage kennissen, hoe beter dat het ging. De mensen om mij heen, kampten toch allen wel een beetje met hetzelfde. Gek is dat hè? Nou, wij betrapten ons er toen ook zelf op, dat als vage kennissen vragen “hoe gaat het?” Antwoorden we volmondig “super goed!!!” En als onze beste vrienden het vroegen, zeiden we “super goed, maar soms best intens hoor..” en dan hoorden we alle eerlijke en soortgelijke verhalen. 

Hoe prettig, om dit ook te horen? Want het valt achteraf best mee hoor. Moet je nagaan dat ik het al bijna weer vergeten ben. Maar als je kleintje huilt, is dat toch écht het einde van de wereld. 

Je doet het goed zoals je het doet 🧡

Ps. Google niet om 03.41 uur ‘s nachts naar tips. Bespaard je een hoop aankopen, en bezoekjes van de pakketbezorgers