Brief aan mijn twee jaar jongere ik.

Een jaar geleden schreef ik een brief aan mijn baby. Dit jaar schrijf ik er eentje aan mijn twee jaar jongere zelf.

Hi meisje,

Daar lig je dan. Met je baby op je borst. De baby waar je maandenlang voor hebt gevochten. Die je al moest beschermen voordat hij überhaupt geboren was. De afgelopen 17 uur pijn lijden vallen in het niet bij de emotionele pijn wat dat veroorzaakt heeft. Sterker nog, het maakte het een beetje goed. De kracht die je vond, jou kracht, maken je onoverwinnelijk. Dat neem je mee en zal je nooit vergeten.

Met papa en mama aan je zijde ben je de afgelopen tijd doorgekomen. Wat zijn ze geweldig hè, de komende jaren zullen ze je nog vaak doen verbazen met hun onvoorwaardelijke liefde en steun. Hoe mooi is het eigenlijk dat mama je vasthield en samen met jou de eerste was die Sem ooit zag en dat papa de navelstreng doorknipte en daarmee voor altijd deel uitmaakt van het begin van dit onverwachte nieuwe leven.

Het ontroert me als ik aan je denk. Je denkt dat je het allemaal heel goed weet, maar je bent nog zo jong en kwetsbaar. Je gaat nog fouten maken, je hart gaat in duizend stukjes breken en je zal leren wat échte liefde is. Het liefst zou ik je willen behoeden voor het verdriet dat nog komen gaat, je waarschuwen en zeggen dat je naar je gevoel moet luisteren. Maar juist dat is wat je gaat vormen, wat je laat groeien en uiteindelijk weer bloeien.

Soms is het beter om alleen te zijn dan alleen te zijn terwijl je met iemand bent. Die laatste eenzaamheid doet pijn. Van die eerste leer je jezelf beter kennen.

Ik weet dat je niet onzeker bent hoe je het als moeder gaat doen. Het oer-gevoel is vanaf seconde 1 aanwezig en vanaf nu handel je vanuit je hart. Laat niemand je vertellen dat je iets anders moet doen dan dat. Je kent jezelf en dat frummeltje op je buik het beste. Dat weet je.

De mensen die nu zeggen dat je dom bent, je uitlachen en over je roddelen zullen je over twee jaar dm's om hun bewondering tegen je uit te spreken. Grappig hoe die dingen gaan.

Twee weken terug zat je nog in de tentamenzaal met je bolle buik. Laat ik heel duidelijk zijn. +10 voor doorzettingsvermogen, maar je kunt ook te ver gaan. Gun jezelf zo nu en dan wat rust. Tussen al je ambities en ideeën door zorgt dat voor een gelukkiger mens.

Ik ben trots op je lief meisje, hoe je het hebt gedaan en hoe je het gaat doen. Je hebt volgehouden, bent achter je eigen keuze gaan staan en dankzij dat is de wereld een lief blond jongetje rijker. Dat pakken ze je niet meer af.

Vanaf nu ben je nooit meer alleen. En dat is het mooiste wat er is.

Liefs,

Mirt

Volg ons ook op Instagram: @mirthe