Borstvoeding: Zo mooi, zo bijzonder maar zo slopend...

Al voor onze kleine man geboren werd wist ik het zeker, ik ga borstvoeding geven! Na een info avond in ons ziekenhuis was ik zelfs nog meer gemotiveerd om hem het beste te geven dat ik kon! 

Nooit iets gehad naar vrouwen die dat niet doen hoor. Mijn zus heeft ook de keuze gemaakt om haar zoontje geen borstvoeding te geven, en nu bijna 2 jaar later heb ik een perfect gezond neefje! Worden ze even groot mee :) 

Maar ik wou dit ZO graag. Voor mijn liefste kleine mannetje, maar vooral ook voor mezelf! Ik wou de ervaring hebben. Niets is zo intiem en zo natuurlijk.. ik zag het ook heel rooskleurig: “Ik heb zijn eten altijd bij en hoeft niet opgewarmd te worden!” Perfect, toch? 

Nee, perfect bleek ik het achteraf toch niet te vinden.. 

Als ik het goed voorheb lag A. al na een uurtje aan mijn borst. Hij deed het heel goed! Hapte goed aan en was heel sterk in zijn drinken. Een super start! 

Maar al gauw merkte ik dat ik altijd iemand nodig had om hem aan te leggen, het lukte mij gewoonweg niet alleen... dit maakte mij enorm onzeker. Wat moet ik doen eens ik thuis ben? 

De tweede nacht in het ziekenhuis had onze kleine vriend enorm veel last van krampjes.. een hele nacht ging hij van borst naar borst om troost te zoeken. Mijn tepels voelden aan als schuurpapier. “IK STOP ERMEE!” Dit riep ik een paar keer jammerend naar mijn vriend en een verpleegster... 

Maar dan was daar: Sandra! Een super lieve jonge vrouw en verpleegster die mij hierdoor hielp! Ze raadde mij aan om op mijn zij de borst te geven. Zo kon ik wat rusten en lukte het aanleggen ook vast beter. En wauw, wat een wereld ging er voor mij open! Ik kon onze liefste schat zelf aanleggen, ik was ZO trots (vooral op hem, maar stiekem ook een beetje op mezelf). 

Eens thuis raakte ik in een isolement. Doordat ik hem enkel liggend de borst kon geven moest ik telkens boven gaan voeden. Ik voelde mij alleen.. ik voelde mij een melkfles.. genieten kon ik enkel op momenten dat hij niet aan mijn borst hing. 

Maar ik had geluk met mijn vroedvrouw aan huis. Zo een lieve geduldige vrouw! Dankzij haar leerde ik na 2weken al zittend de borst te geven, wel nog met behulp van mijn domo buddy, maar dat terzijde lukte het ons gewoon! 

Ik genoot, eindelijk, van deze mooie momenten! Hoe magisch, dat mijn klein wonder groot en sterk werd van enkel mijn borstvoeding! Niets is mooier. 

En toch blijven er ook nadelen aan verbonden. Om de 3uur voeden (en vaak zelfs vroeger). Dus de deur uit gaan is gelimiteerd. Nooit kan iemand anders de voeding overnemen. Laatst stond ik nog in de douche, kwam mijn vriend met A. op zijn arm: “volgens mij heeft hij honger.” En man, overschakelen naar die fles? Weigert hij perminent!

Ik heb geluk dat ik veel melk produceer, kolven gaat vanzelf! Maar waar vind je die tijd hier eigenlijk voor? Wanneer A. 8 weken oud was probeerde ik af en toe eens een flesje aan te bieden, maar dit werd enkel onthaald in tranen. “Hij is nog jong, over een maandje lukt dit wel!”. Ondertussen is hij 3maand oud.. 14weken., en nog steeds weigert hij de fles.

Van alles heb ik al geprobeerd: afgekolfde melk, poedermelk, 4 soorten spenen, iemand die niets laten geven, geven in houding zoals borstvoeding... niets helpt. Over een maand moet hij naar de crèche, ik maak me zorgen! Iemand nog tips? 

Ik ga zo blij zijn als hij eindelijk van de fles drinkt! Maar wat ga ik het borstvoeden missen...

Groetjes, Bulldogmom