Blij zijn met een miskraam!

Blij zijn met een miskraam, hoe kun je zoiets nou hardop uitspreken?! Om even kort het begin uit te leggen. Wij zijn een lesbisch stel en de weg naar het krijgen van een kindje was niet gemakkelijk. Na drie miskramen was het wederom raak. Ja, nummer vier ditmaal. Dit keer moest het toch goed gaan? Miskraam 1 belande ik op de ic en bloedde praktische dood. Miskraam twee, ons kindje van acht weken had inmiddels geen hartslag meer en moest ter plekke gehaald worden, ik had zelfs al ontsluiting. Miskraam drie verliep in hoeverre je rustig kan zeggen rustig. Ik kreeg de wel bekende maagtabletten om de miskraam zelf op gang te brengen, na twee dagen kramen was onze uk eruit. Ik wilde koste wat het kost doorgaan en de volgende vraag volgde al snel. Waarom probeert je vriendin het niet? Ik heb klapperende eierstokken en ik wil en zal een kindje baren. Ik was vijf weken zwanger, ja dit is inderdaad net net maar voor ons was het al een hele baby. Bij week zes was het zover, ik ging naar het toilet en plop er viel dus een stolsel uit.. ik riep rustig schat ik heb weer een miskraam! Mijn vriendin riep, we moeten meteen naar het ziekenhuis. Voor mij was dat moment nog meer van, daar gaan we weer. Ik was altijd nuchter gebleven want ja iemand moest sterk zijn. Het moment dat we het ziekenhuis inliepen brak ik. Niet weer een miskraam, niet weer mijn baby verliezen. De dag dat je positief test is het al een hele baby met alles erop en eraan. Ik ging liggen en kreeg de bekende ‘dildo’ naar binnen, we zagen dat het zakje troebelig was. Ik hield het niet meer, tot de verpleegkundige zei mevrouw we zien nog een baby zitten. Dat moment zal ik nooit meer vergeten! Het eerste wat ik zei was, wat ben ik blij dat ik een tweeling zou krijgen en er dus een vruchtje is afgekomen. Onwerkelijk dat je zo denkt maar het voelt zo, je hebt nog een baby. De kans dat deze baby wel ter wereld komt is er. Ik weet dat er veel mensen het als onbegrip zullen voelen, maar voor ons was er blijdschap. Het rouwen van het vierde verlies was er niet. Ons ukkie leefde, wij gaan mama en mama worden! Hoe de zwangerschap verliep was helaas een groot drama. Hierover zal ik zeker meer gaan vertellen maar 1 ding kan ik jullie wel vertellen, wij zijn moeders geworden van een prachtige zoon die nu inmiddels twee jaar oud is. Ik ben ontzettend dankbaar dat hij ons wondertje geworden is en wij zullen altijd stil blijven staan bij onze andere 4 kindjes die het niet gehaald hebben ❤️