Auto-ongeluk, het begin van de rollercoaster
Van de mooiste naar meest onzekere dag in ons leven
Ik heb ontzettend lang zitten twijfelen om ons verhaal op papier (of naja, internet) te zetten. Maar hier gaan we! Laten we dan ook maar gewoon beginnen bij het begin.
In de morgen van 28 december 2020 hadden wij een positieve zwangerschapstest in handen en wat waren bij blij! We zagen het al helemaal voor ons, ons eigen kindje samen! Helemaal van ons alleen!
In een soort waas is mijn man naar werk gegaan en ik zou met ons voormalige buurvrouw boodschappen doen om daarna even lunch naar mijn man te brengen want dat was die natuurlijk in alle gekte vergeten. Zo gezegd, zo gedaan.. Althans tot aan het boodschappen gedeelte. Toen we weg reden en het fietspad wouden oversteken om de weg op te draaien ging het fout. De voormalige buurvrouw trok te hard op en heeft de verhoging midden op de weg geraakt en heeft toen het stuur omgegooid richting de weg, maar hoogstwaarschijnlijk het gas ingetrapt in plaats van de rem waardoor de auto in turbo is geslagen en wij met iets van 80km/h op de boom zijn geknald. Het was een ontzettend doffe klap waarbij we gelukkig onze gordel omhadden, anders was het heel anders afgelopen en had ik door de voorruit gelegen. Helaas heb ik een andere grote fout gemaakt, ik heb mij namelijk met mijn linker arm afgezet tegen het dashboard waar ook de airbag uit komt. Hierdoor zijn mijn linker schouder, linker sleutelbeen, ribben en bekken gekneusd. Daarnaast is mijn borstbeen gebroken en was ik natuurlijk bond en blauw.
Ik heb daarna een gat, ik weet dat ik mijn gordel los heb gemaakt en tegen een bijstander die te hulp schoot heb gezegd dat ik net zwanger was. Daarna tot aan dat ik thuis was is mij verteld of heb ik vlagen van. Zo weet ik nog dat ik in de ambulance heb gezegd dat ik echt naar huis wou en hun hebben mij dus naar huis laten gaan.
Thuis is de adrenaline een beetje afgezakt en kwam de echte pijn aan het licht. Ik had het gevoel dat ik geen lucht meer kreeg en ik mij niet meer kon bewegen. Weer de ambulance gebeld en op naar het ziekenhuis. In verband met COVID19 mocht er eigenlijk niemand bij mij zijn en moest ik met een mondkapje op, op de spoedeisende hulp liggen. Gelukkig mocht mijn man uiteindelijk toch naar mij toe. Daar kregen we te horen over mijn kneuzingen en breuk. Ook waren mijn bloedwaarden niet goed en liet mijn hart een afwijking in het ritme te zien, gelukkig bleek dit een lichte hartkneuzing te zijn en heeft dit zichzelf opgelost! Het laatste nieuws viel mij het meest zwaar. We kregen te horen dat als er iets met de baby zou zijn gebeurd er niks gedaan kon worden omdat de zwangerschap nog erg pril was. Achteraf heel logisch, maar ik had mij totaal niet op dat nieuws ingesteld.
De volgende keer vertel ik een stukje over de eerste paar weken na het auto-ongeluk en de eerste weken van onze zwangerschap
Mamavannoorenluxx
Stuk beter als eerst, maar we zijn er helaas nog niet❤️
Laura Hogendoorn - Hoofdredacteur Mamaplaats
Wat heftig zeg! Hoop dat het inmiddels wat beter gaat!