Als het allemaal even anders loopt...

In 2021 was ik op het onverwachts zwanger van ons 2de kindje, ik was volledig in paniek, want mijn man wou het bij 1 kindje houden. Met een bang hartje deelde ik hem dan ook dit nieuws mee. Tot mijn grote verbazing was hij mega enthousiast toen ik hem vertelde dat ik zwanger was.

Samen genoten we van dit nieuws, maar toen ik misselijk werd kreeg ik al meteen te maken met een zwangerschapskwaaltje. Ik dacht dit hoort er wel bij, de ene zwangerschap is de andere niet.

Enkele dagen later verloor ik bloed en voelde ik dat er iets niet klopte. Mijn gevoel werd door een echo bevestigd, ik werd kort opgevolgd, maar na enkele dagen kreeg ik het pijnlijke nieuws dat de natuur er anders over beslist had. Er werd toen besloten om een curettage uit te voeren.

Het waren zeer pijnlijke dagen en weken, maar mijn dochtertje gaf me veel steun. Ik moest verder met mijn leven en vrolijk zijn voor haar… ook al was dit niet altijd even gemakkelijk.

Kort daarna hadden m’n man en ik een goed gesprek.

Door dit alles mee te maken hadden we dan toch beslist om nog voor een 2de kindje te gaan.

Ik was ook van mening: als het nu terug fout zou lopen, dan hoeft het voor mij niet meer…, maar een half jaar na de curettage waren we opnieuw zwanger.

Ik had zoveel schrik en was zo onzeker, aangezien ik opnieuw erg misselijk was en ook wat bloedverlies had. We waren zo in paniek, gelukkig konden we altijd bij mijn gynaecologe en huisarts terecht.

Tijdens de eerste weken van de zwangerschap werd er regelmatig een bloedafname gedaan, dit om te controleren of de hcg- en progesteronwaardes goed stegen.

Toen ik 6 weken was deden ze een eerste echo, we zagen dat het hartje klopte.

Oef wat een geruststelling!

De misselijkheid is gedurende de volledig zwangerschap blijven aanslepen, de ergste periode was tot ongeveer 20 weken.

Daarna was het wel beter, maar toen speelde de bekkeninstabiliteit op.

Ik vond het een pittige zwangerschap, zeker in combinatie met een rondhuppelende peuter.

Ik was zo blij als het dan eindelijk zover was: ik kreeg weeën en een dag later hadden we ons 2de meisje eindelijk in onze armen.

Alles verliep goed tot ongeveer 12 dagen na haar geboorte.

Ineens begon ze na elke voeding ontroostbaar te krijsen, niets was goed voor haar.

We liepen vele rondjes rond de tafel, gingen wandelen, reden rond met de auto,… want enkel deze zaken bleken te helpen.

Tot op een avond dat ik echt niet meer kon…

Ik heb haar in de maxi-cosi gelegd, wat gerief bij elkaar genomen en ben naar het ziekenhuis gereden.

De kinderarts van wacht was niet zo tevreden met onze komst, want onze baby had geen koorts.

“Normaal kom je naar de spoedafdeling als de baby koorts heeft…” zei men daar.

Na het onderzoeken van onze dochter kregen we als uitleg dat het reflux zou zijn. Ze gingen ons naar huis sturen met wat medicatie tegen reflux en we zouden wat moeten experimenteren met andere voedingen. Echter hadden wij liever wat zekerheid of dit al dan niet de oorzaak was van het feit dat ze zo ontroostbaar was.

Toen werd ze opgenomen om verdere onderzoeken te doen, waaronder de ph-metrie test.

Ze gingen deze test dan de volgende ochtend starten, dus nog een dag in het ziekenhuis blijven, aangezien de test 24 uren zou duren.

Jammer genoeg was er iets fout gelopen met het uitlezen van de resultaten van deze test.

We kregen de keuze: de test opnieuw uitvoeren of naar huis gaan en toch de medicatie opstarten.

We zijn gebleven om zekerheid te krijgen, dus we gingen nu niet zomaar naar huis gaan.

Een dag later kwam het nieuws dat ze geen reflux had, gelukkig waren we de medicatie dus niet begonnen.

Er werd voorgesteld om over te schakelen naar andere poedermelk in combinatie met ander water en dat bracht ons gelukkig op de goede weg. Sindsdien slaapt ze ook vlotter overdag. We konden eindelijk genieten van ons gezinnetje van 4, of dat dachten we toch…

Ik kreeg plots hevige buikpijn en voelde dat er iets niet juist was, ik mocht toen langsgaan bij de gynaecoloog van wacht. Na onderzoek bleek dat ik een baarmoederontsteking had… Ik moest zware antibiotica nemen waardoor ik er ook nog eens een maagontsteking bovenop kreeg.

Toen dit voorbij was en we ons beter voelden, keken we uit naar het doopsel en bijhorende feest.

Jammer genoeg viel er ook nu iets voor in ons gezin, onze oudste dochter werd getroffen door de windpokken.

We wouden dit moment ook niet laten doorgaan zonder haar. Dus hebben we toen besloten om dit uit te stellen.

Maar ook hier stopte het verhaal nog niet…

2 weken later maakte onze oudste dochter hoge koorts: + 40 graden.

Dit bleef enkele dagen duren, dus ze werd opgenomen in het ziekenhuis. Na onderzoeken werd er geen specifieke oorzaak gevonden en mochten we huiswaarts keren met als diagnose dat het ging om een virale infectie. Na enkele dagen was ze gelukkig terug de oude.

Enkele weken later zagen we dat ons kleinste meisje een vreemde uitslag had op haar beentje, ze had daarbij ook koorts. M’n gevoel zei opnieuw dat er iets niet juist was.

Ik stuurde een foto naar onze huisarts en hij vroeg of we de uitslag konden wegdrukken. Dit was jammer genoeg niet het gevoel, dus raadde hij ons aan om naar spoed te rijden.

Er werd gedacht aan hersenvliesontsteking, door het nemen van een ruggenprik hebben ze dit kunnen uitsluiten, gelukkig. Enkele uren latere hadden we het resultaat van een andere test, ons dochtertje had positief getest op covid.

Uit het bloedonderzoek kwam er ook nog een spoor van een bacterie. Om geen risico’s te nemen moesten we voor alle zekerheid nog een nachtje in het ziekenhuis blijven ter observatie. Gelukkig was dit blijkbaar iets dat het staal was binnengedrongen, dus konden we huiswaarts. Indien er toch een bacterie zou geweest zijn dan hadden we nog 7 dagen in het ziekenhuis moeten blijven, aangezien ze dan antibiotica had moeten krijgen via een infuus.

Ik had nood om alles eens van mij af te schrijven, de voorbije maanden en weken zijn niet gelopen zoals we hadden gehoopt, maar voor alle duidelijkheid ik ben heel blij met mijn 2 meisjes en ik zie hun ongelooflijk graag.