7 jaar geleden
#20 Waar zijn de emoties gebleven?
De wereld draait gewoon door en er is niks wat we daaraan kunnen doen, dan maar gewoon meedraaien.
Het is alweer even geleden dat ik blogde. Inmiddels zijn we helemaal aan het idee gewend dat ons kindje met het Pallister-killian syndroom wordt geboren, maar voelt het alsof ik het nog steeds ergens niet heb geaccepteerd.
Alsof ik gevoelloos ben ofzo, mijn emoties zijn uitgeschakeld, zoiets. Ik kan er zo makkelijk en nuchter over praten en vertellen als mensen er naar vragen dat ik me afvraag of dat wel goed is? Ene kant heel fijn dat ik niet steeds in huilen uitbarst, maar het voelt zo gek als anderen met tranen in hun ogen staan na het horen van ons verhaal en ik dan zo 'emotieloos' vertel.
Ik merk ook aan mezelf dat ik me stort op werk en andere dingen. Werk nu veel extra diensten en ben heel praktisch bezig voor na de geboorte straks. Ik heb contact gezocht met MEE en daar hebben we over een aantal weken een afspraak met een consulent/onze contactpersoon. Hij/zij gaat ons de weg wijzen in de wereld van de zorg. Waar kunnen we straks aankloppen als we hulp nodig hebben? Met bijvoorbeeld verpleegkundige handelingen, financiën als er in huis iets moet worden aangepast maar ook eventueel mensen die we via pgb 'in kunnen huren' zodat ik misschien wel kan blijven werken straks, hij/zij kan ons hier de weg in wijzen en zelfs dingen uit handen nemen om te regelen. Tegelijkertijd vraag ik me af of ik die zorg wel uit handen durf te geven straks als ik blijf werken omdat er waarschijnlijk zoveel zorg bij komt kijken...
Afgelopen week ook weer bloedverlies gehad en dit gemeld bij de controle van de verloskundige. Ik moet het goed in de gaten houden en bij meer bloedverlies of buikpijn het laten weten, dit kan betekenen dat mijn baarmoedermond al aan het verweken is. En dat is met (vandaag) 23+5 nog veel te vroeg natuurlijk..
Ik denk ook dat ik het niet ga redden deze keer om door te werken tot 34 weken, dan zou ik met verlof gaan. Ik merk dat het nu al zwaarder wordt en ook mijn bekken weer begint op te spelen..
Gelukkig begint onze jongste nu met los staan af en toe, dus ik heb een klein hoopje dat hij het lopen ook snel door gaat krijgen. Scheelt weer een hoop tillen. Hoewel... in/uit de auto, bed, kinderwagen e.d. dan til je alsnog.
Maar goed, dit was weer even een kleine update van dit ijskonijn. En ja, zo voel ik me soms echt
Anoniem
Als jij een ijskonijn bent, dan ben ik het ook. Ik denk dat ons hoofd ons op deze manier probeert te beschermen. Ons zoontje van 4 maanden heeft net een hart katherisatie gehad. Alle reacties zijn Oh wat erg, en jullie moeten het zwaar hebben zeg. Eerlijk gezegd heb ik niet door dat er iets mis is, tot nu toe zijn het alleen artsen geweest die dat zeggen (en op de echo's ook wel hebben laten zien), maar ik voel mij (nog) niet als moeder van een ziek kind. Je doet gewoon wat je moet doen en je gaat door. Straks zullen alle emoties wel los komen als je de tijd hebt gehad om er rustig voor te gaan zitten. Maar die tijd wil je nu niet, nu wil je het onder controle hebben voor als de kleine er straks is. Heel veel sterkte en vergeet niet om ook van deze zwangerschap te genieten.
Annemiek2
Ik herken je gevoel op het puntje emoties. Als eerste denk ik dat het "normaal" is om zo te reageren. Jullie zitten er middenin en je moet doorgaan met je leven. Het feit dat jullie kindje gehandicapt ter wereld komt zal niet veranderen als je in zak en as gaat zitten miepen dat het zo erg is. (sorry voor mijn uitdrukken maar zo zie ik het) Je moet zorgen dat er straks een hoop geregeld is voor dat jullie kindje er zal zijn. Wat jij nu doet is in mijn ogen heel verstandig. Straks als jullie kindje geboren is heb je er geen tijd meer voor. Op dit moment wordt mijn man behandeld tegen longkanker en geloof me ik reageer ongeveer net zo als jij nu doet. Regelen dat alles blijft lopen, voorbereidingen treffen voor wat komen gaat en vooral doorgaan. Wel geef ik je de tip om goed op jezelf te letten en niet te ver door te gaan. Als je over je grens gaat ben je te ver gegaan. Beter dat je er wat onder gaat zitten. Je lichaam geeft ook al signalen dat je erg veel vraagt van jezelf. Heel veel sterkte moed en kracht de komende tijd. En geniet er nog even van dat je je kleine baby bij je draagt.
Anoniem
Dat denk ik ook.. Het is de situatie aanpassen... bij ons is nr 2 niet gezond en heb ook lang' gewoon' gehandeld.. Nu is onze jongste inmiddels 14 maanden en zijn we aan deze situatie gewend.. en deze mama is nu een emo monster.. het komt allemaal op zn tijd wel goed
MamaMJAD
Hier zit tussen nummer 1 & 2 maar 15,5 maand, maar toen ging het allemaal wel. 2&3 zullen straks 18 maanden schelen. Maar het is inderdaad een overlevingsstand, waarschijnlijk vanwege de angst en onzekerheid over wat er straks met ons 3e kindje allemaal aan de hand is en wat een zorgen we daarover gaan hebben.