“1 januari 2021. Rosie Mae.”

“Toen was het ineens 1 januari, wat nog zo ver weg leek op 31 december.  De klok sprong op 00.00 en dan komt het toch weer binnen. Gelukkig Nieuwjaar was niet op z’n plaats.. Gelukkig nieuwjaar.. voor ons niet. 2020 eindigde in een nachtmerrie en die nachtmerrie was er in 2021 nog. Weggaan bij m’n grote meisje omdat ze bleef slapen bij m’n beste vriendin. Wat had ik je graag meegenomen naar huis, je naar je eigen bed gebracht. Maar helaas ging dat niet. Voor jou was het ondanks de hele situatie wel een klein feestje, slapen bij je ‘kleine broertje’ zoals je Senn noemt ♡. Jullie zijn zo leuk samen. Het gaf ons een fijn gevoel dat jij je daar net zo thuis voelt als dat ik me bij m’n beste vriendin voel. M’n 2e thuis.

Op naar m’n eigen huis. Spullen pakken midden in de nacht met een leeg hoofd. Kon niet bedenken wat ik mee moest nemen. Wist het gewoon niet meer. Heb maar wat in m’n tas gepropt. Toch maar m’n bed ingedoken om proberen te slapen. M’n wekker ging veel te vroeg en veel te snel nadat ik in slaap gevallen alweer af. Brok in m’n keel en een steen in m’n maag. Het gaat nu echt bijna gebeuren. Mezelf m’n bed uitgesleept om te doen wat ik moest doen zodat we naar het ziekenhuis konden. Hadden we alles? Nog een x checken en nog een x. Daar gingen we dan.. zou ik je vandaag ontmoeten of ging het langer duren.

Aangekomen op de afdeling. Kennisgemaakt met de verpleegkundige die ons de hele dag bij zou staan. Wat een lieve en zorgzame vrouw was dat. Zo fijn dat het zo goed voelde met haar. Ze legde uit wat er ons te wachten stond, wat ze gingen doen en hoelang het zou kunnen duren. Daar kwam het standaard onderzoek. Bloeddruk en dat soort dingen. Infuus geprikt gekregen voor het geval dat  het risico dat de placenta niet zelf geboren zou worden is hoog met een vroeggeboorte van dit termijn. Dus beter het zekere voor het onzekere nemen. Toen dat allemaal gedaan was moesten we wachten tot de assistent van de verloskundige zou komen. Heel even bijkomen, stilte voor de storm.

Toen begon het hele circus, de 1e pil werd ingebracht. Totaal geen fijn gevoel maar het was gebeurd. Nu wachten.. tot de volgende pil ingebracht zou worden. Van die 1e pil eigenlijk niks gemerkt, geen buikpijn niks. Heb lekker rustig op bed gelegen, de tv stond aan. Spelletjes gespeeld, gekletst, nog 1x het geboorte/rouwkaarten doornemen wat ik die dag ervoor in de auto heb zitten maken. Het was alweer tijd voor de 2e pil. Zelfde verhaal, weer een spelletje spelen. Je moet wat om de tijd een beetje door te komen. Lezen lukte me niet en de tv.. die stond aan maar we keken niet. Daar kwam de buikpijn.. het was te doen maar ik merkte wel dat het goed aan t werken was daar binnen. De buikpijn werd best heftig ineens, ik was maar gaan liggen. En toen opeens braken m’n vliezen. Ik schrok ervan, wat was het veel. De verpleegkundige erbij geroepen. Het vruchtwater was niet helder meer het was een beetje rozig. Wat wel een teken was dat je al een paar dagen overleden was. Again, bevestiging. Alles weer fris, bed schoon, zelf een schone pyjama aangetrokken en weer lekker het bed ingegaan. Ik mocht nu niet meer naar de wc, als ik moest plassen was het op de po-stoel. De kans dat het kindje geboren word met dit termijn terwijl je naar de wc gaat is groot. Ik kreeg het koud, kon niet meer stoppen met rillen. Zullen de spanningen geweest zijn, ik kreeg het in ieder geval niet meer warm. Voor de 3e keer kwam de assistent verloskundige langs om weer een pilletje in te brengen. Ze ging voelen, ze voelde al wat ontsluiting en voelde nog wat. Maar durfde niet te zeggen wat het was. Het kon haar beetje/armpje zijn of haar hoofdje. Toch maar de pil in gebracht. Weer wachten, de hele dag bestond uit wachten. In de tussentijd was de catering ook langs geweest om te vragen wat we wilden eten. Dat werd iets over 5 uur gebracht. De mevrouw kwam naar binnen met 1 dienblad met alleen het eten voor mij en liep weer weg. Ik zag m’n vriend kijken van euhmm en ik dan? Ik moest daar zo hard van lachen. Op het moment dat ik begon te lachen voelde ik iets gebeuren beneden. Dat gevoel dat je een bloedprop verliest ofzo. Ik vroeg aan m’n vriend of hij wilde kijken, ik voelde wat en dat zat me niet lekker. Hij zag niks. Ik kon het me niet voorstellen dus pakte m’n telefoon zette hem op selfiestand ( handig zo’n camera ) en ging kijken. Ja hoor, ze kwam eraan. Sterker nog ze was er al bijna uit. In paniek zeg ik tegen m’n vriend dat hij op de knop moet drukken. Ze is geboren. Rosie is geboren om 17.15. Ik durfde niet te kijken, ik was zo geschrokken. Ik wilde kijken maar was zo bang wat ik te zien zou krijgen. Je was zo klein, veel te klein voor het termijn dat ik zwanger was. We wisten dat je achter liep kwa groei maar dit had ik niet verwacht. Maar Rosie wat was je mooi. Zo klein maar alles erop en eraan. 10 vingertjes, 10 teentjes. Hetzelfde neusje als je grote zus. Ik kon niet stoppen met naar je te kijken. Daar kwamen alle toeters en bellen. Ik moest stil blijven liggen. De navelstreng zat nog vast, maar was zo fijn dat het heel snel zou kunnen scheuren. Uiteindelijk gebeurde dat ook, de placenta kwam niet. Ik kreeg een vloeistof in m’n infuus gespoten waardoor ik gelijk buikkrampen kreeg met de hoop dat de placenta loskwam. Maar helaas dat gebeurde niet. De placenta moest operatief verwijderd worden. Ik had daar ergens wel op gerekend. Dit kon er ook nog wel bij. Stik zenuwachtig, nog nooit onder narcose geweest nog nooit een operatie gehad. Ik werd klaargemaakt om naar de OK te gaan. Moest nog even wachten en toen werd ik opgehaald. Het was wel duidelijk dat ze niet allebei op de hoogte waren van de situatie. Dat ik bevallen was van een stilgeboren kindje. Het maakte me niet uit. Ik was trots en tegelijkertijd verdrietig. Wilde het allemaal snel achter de rug hebben. Ik kwam naar anderhalf uur ongeveer weer terug op de kamer. Waar m’n vriend en Rosie waren. Ik was slecht wakker geworden, in paniek.. huilen, ik kon niet meer stoppen. Ik voelde me leeg. Ik was ook leeg.. leeg en verdrietig, zo intens verdrietig.”