B-zonder: “De mentale to-do-lijst van een moeder”

Ik heb vier kinderen. Joas van elf, die Downsyndroom heeft en dus wat extra zorg en planning vraagt. Jens van tien, Juup bijna zeven en onze kleinste, Jilou van drieënhalf. Mijn man werkt vier weken op, vier weken af in het buitenland. Wat betekent dat ik de helft van het jaar fungeer als moeder, chauffeur, activiteitenbegeleider, verpleegkundige, planner, inkoper, schoonmaker en crisismanager in één. Zonder rooster. Zonder back-up.

Soms voelt het alsof mijn brein een Excel-sheet is waar voortdurend nieuwe kolommen bij worden gemaakt

De mentale load is niet zozeer het fysieke doen. Het is het altijd onthouden, vooruitdenken, checken, plannen, herinneren, voelen en oplossen. Wie had ook alweer gym vandaag? Waar ligt dat rapport? Wanneer moet de tandarts worden gebeld? Is er nog shampoo? Wie heeft een traktatie nodig? Heb ik het cadeau voor het kinderfeestje al besteld? En o ja, wat eten we vanavond?

Soms voelt het alsof mijn brein een Excel-sheet is waar voortdurend nieuwe kolommen bij worden gemaakt. Eén voor elk kind. Eén voor het huishouden. Eén voor mezelf (die ik meestal vergeet). En zodra ik denk: “Zo, alles op orde,” besluit iemand spontaan zijn beker om te gooien, ziek te worden of ineens nieuwe schoenen nodig te hebben.

Ik betrap mezelf erop dat ik zelfs als ik op de bank zit, nog steeds aan het denken ben. Over morgen. Over de week erna. Over het volgende decennium. En dat is precies wat mentale load zo vermoeiend maakt. Het stopt nooit.

We denken vaak dat we álles moeten kunnen. Dat we pas falen als we iets laten vallen

Ik weet dat ik niet de enige ben. Vrouwen van nu dragen zóveel petten. We willen een goede moeder zijn, een leuke vriendin, een betrokken buurvrouw, een gezellige collega, een partner die niet vergeet te lachen en een dochter die af en toe belt. En tussen die rollen door doen we boodschappen, koken, wassen, plannen, luisteren, troosten en managen we een gezin alsof het een klein bedrijf is.

Maar eerlijk? Soms krijg ik gewoon even error. Dan loopt het systeem vast. En dan zeg ik afspraken af, laat ik de was lekker liggen en besluit ik dat het avondeten ook gewoon uit tosti’s mag bestaan. Even ademhalen. Even niet de manager van het universum zijn.

We denken vaak dat we álles moeten kunnen. Dat we pas falen als we iets laten vallen. Maar misschien zit de kracht juist in het durven laten vallen. In het beseffen dat niemand instort als jij een dag niets regelt.

Lees ook

B-zonder: “Mijn jeugd van toen en hun jeugd van nu”

Lees ook

B-zonder: “Ik ga alleen met vier kinderen op vakantie.. so help me god.”

Dus ja, ik klaag soms. Ik ben moe, ik ben prikkelbaar, ik vergeet dingen. Maar ik doe het wel. En ik doe het met liefde. Alleen probeer ik steeds vaker te onthouden dat ook ík iemand ben om voor te zorgen. Want pas als ik zelf af en toe oplaad, kan ik weer draaien op volle toeren.

Misschien is dat wel de grootste les van moederschap: dat de wereld niet vergaat als je even niet alles regelt. Dat goed genoeg écht goed genoeg is.