Alles is weg, ik even niet.

Het voelde alsof ik uit een storm was gestapt en eindelijk weer vaste grond onder mijn voeten had.

Maar wat ik toen nog niet doorhad, is dat stabiliteit van buiten niet altijd hetzelfde is als rust van binnen.

Want terwijl alles om me heen “klopte”, voelde ík me steeds minder in balans. Ik rende van werk naar school, van de opvang naar de supermarkt, van afspraken naar verplichtingen. En ergens, tussen het organiseren van levens van anderen, verloor ik mezelf opnieuw een beetje uit het oog.

Alles stabiel, ik labiel.

Er kwam zelfs een dag dat ik huilend op mijn werk aankwam. Niet omdat er iets groots was gebeurd, juist het tegenovergestelde. Er was géén reden. Geen ruzie, geen slecht nieuws, geen drama. Alleen een lichaam dat moe was van het doorgaan.

Ik had voor mezelf gekozen, dacht ik.
Maar ik ging mezelf alsnog voorbij.

Dus ik besloot uiteindelijk te stoppen met steeds maar doorgaan. Minder te werken. Even geen dates meer. Niet omdat ik het niet leuk vond, maar omdat ik voelde dat ik eerst weer even bij mezelf moest aankomen.

Want als ik eerlijk ben: wanneer was ik voor het laatst écht alleen?
Niet alleen thuis, niet alleen een avondje zonder de kinderen, maar écht alleen. Zonder iemand om tegenaan te leunen. Zonder de volgende stap al klaar te hebben staan.

Dat is spannend.
Er zit iets ongemakkelijks in die stilte. In het feit dat er niemand is om me af te leiden, geen appjes om op te reageren, geen agenda vol afspraken.

Maar ergens… is het ook bevrijdend.

Voor het eerst in lange tijd hoef ik niet te weten wat de volgende stap is. Ik hoef niets te bewijzen, niets op te lossen, niets te plannen. Ik mag gewoon zijn.

Soms betekent groeien niet dat je meer doet, maar dat je minder hoeft.
Niet dat je verder rent, maar dat je durft stil te staan.

Ik merk nu al kleine dingen.
Dat ik geniet van een avond alleen op de bank, zonder telefoon.
Dat ik beter slaap.
Dat ik weer voel wat ík nodig heb, in plaats van wat er van me verwacht wordt.
En dat ik mag leren dat alleen zijn niet hetzelfde is als eenzaam zijn.

Misschien is dit precies de fase die ik nodig had.
Niet de volgende stap in mijn carrière.
Niet een nieuwe liefde.
Maar de stap terug, naar mezelf.

Want pas als ik weer weet wie ik ben, kan ik ook echt weten wat of wie ik in mijn leven wil toelaten.

Ik weet niet waar dit pad me brengt. Misschien wordt het stil, misschien confronterend, misschien juist helend. Maar ik heb besloten dat dat oké is.

Instagram: Kimderfeestje”